Από τα όσα εκθέτει, ωστόσο, στην απόφαση του το Δικαστήριο, αναδεικνύεται το απίθανο αλαλούμ που επικρατεί, τόσον στις αρμόδιες υπηρεσίες του ελληνικού κράτους (?), σχετικά με τις συνθήκες υποδοχής και «φιλοξενίας» των αιτούντων άσυλο προσφύγων όσον και στις γειτονικές χώρες διέλευσης των προσφύγων.
Ο Α.Υ (τα στοιχεία του, για ευνόητους λόγους, δεν δημοσιοποιούνται), γεννηθείς το 1984 και Ιρακινός υπήκοος, συνελήφθη από τις ελληνικές αστυνομικές αρχές, στις 10 Οκτωβρίου 2010, για παράνομη είσοδο στην ελληνική επικράτεια και φυλακίσθηκε στον διασυνοριακό σταθμό του «Τυχερού». Διαλέγοντας την εύκολη λύση, ο διευθυντής του διασυνοριακού σταθμού, διέταξε, τέσσερις μέρες αργότερα, την επιστροφή του στην Τουρκία, από την οποία είχε περάσει για να έλθει στην Ελλάδα αλλά οι τουρκικές αρχές αρνήθηκαν να τον ξαναδεχθούν πίσω.
Στις 29 Νοεμβρίου 2010, τον επισκέφθηκαν οι εμπειρογνώμονες της Φρόντεξ, που κάλεσαν τις ελληνικές αρχές να διορθώσουν τα προσωπικά του δεδομένα ενώ, το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, ζήτησε από τις αρχές να καταχωρήσουν την αίτηση ασύλου του, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Τον Δεκέμβριο του 2010, ο Α.Υ. ζήτησε από το Υπουργείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης, μέσω των δικηγόρων από το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, να του βρουν κάποιο κατάλυμα, μέχρι να υπαρξει αποτέλεσμα για την αίτηση ασύλου που είχε υποβάλλει αλλά δεν είχε....καταχωρηθεί.
Τον ίδιο μήνα διαπιστώνεται, ύστερα από εξέταση του από τους Γιατρούς χωρίς Σύνορα ότι έπασχε από άσθμα και ότι η συνεχιζόμενη κράτηση του στις φυλακές, θα μπορούσε να προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στην υγεία του. Ο Α.Υ. παραπονέθηκε αρμοδίως, υποστηρίζοντας ότι η κράτηση του δεν ήταν αναγκαία, ότι δεν μπορούσε να απελαθεί στο Ιράκ όπου κινδύνευε η ζωή του, από την στιγμή που η αίτηση ασύλου του εκκρεμούσε καθώς και ότι είχε την διαβεβαίωση, από μία Μη Κυβερνητική Οργάνωση, ότι είχε εξευρεθεί κατάλυμμα γι αυτόν. Στις 3 Ιανουαρίου 2011, η Πρόεδρος του Διοικητικού Πρωτοδικείου αποδέχθηκε το αίτημα και του Α.Υ. και την ίδια ημέρα αφέθηκε ελεύθερος, χωρίς όμως να έχει υπάρξει απάντηση στην αίτηση του για χορήγηση ασύλου.
Με την απόφαση του το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Ελλάδα για απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση καθώς και για παραβίαση του δικαιώματος σε μία πραγματική προσφυγή, αναγνωρίζοντας ότι «οι ελλείψεις στο σύστημα των ελληνικών αρχών για την αξιολόγηση αίτησης ασύλου του, τον εξέθεσαν στον κίνδυνο της απέλασης στην Τουρκία και, στη συνέχεια, στο Ιράκ, όπου θα μπορούσε να υποστεί βασανιστήρια και να τεθεί η ζωή του σε κινδυνο.»
Υποχρέωσε δε την Ελλάδα να του καταβάλλει 6.500 ευρώ ως αποζημίωση για ηθική βλάβη.
Στρασβούργο
Νίκος Ρούσσης