Σύμφωνα με πληροφορίες στόχος της ελληνικής πλευράς είναι να υπάρξει μια ενιαία πολιτική αντιμετώπιση της κρίσης στη Συρία που θα οδηγεί σε συνολική πολιτική διευθέτηση, στοιχείο απαραίτητο για την ανάσχεση των προσφυγικών ροών. Η στήριξη στη πρόσφατη πρωτοβουλία της Βιέννης θεωρείται δεδομένη ενώ με θετικό τρόπο αντιμετωπίζεται η επαναπροσέγγιση ΗΠΑ - Ρωσίας με αφορμή τη συνάντηση στην Αττάλεια Ομπάμα - Πούτιν.
Στις επαφές στις Βρυξέλλες η ελληνική πλευρά θα εκφράσει τη στήριξή της στη Γαλλία ενώ στις διμερείς συναντήσεις που θα έχει ο αν. Υπ. Εξωτερικών Νίκος Ξυδάκης με τον Αντιπρόεδρο της Επιτροπής, Φράνς Τιμμερμανς, θα τονιστεί η ανάγκη ισομερούς κατανομής των προσφυγικών ροών.
Άλλωστε μεγάλη ανησυχία της ελληνικής πλευράς αποτελεί το ενδεχόμενο να κλείσουν τα σύνορά τους πολλά κράτη μέλη με αποτέλεσμα να βρεθεί η Ελλάδα ενώπιον αδιεξόδου. Η απειλή για υπονόμευση της Ζώνης Σένγκεν με ανόρθωση φρακτών, κάτι που ήδη "ψυθιρίζεται στην ΠΓΔΜ" ακυρώνει μια βασική ενωσιακή διαδικασία και βάζει σε αμφισβήτηση τη λειτουργία του ενιαίου ευρωπαϊκού χώρου, οδηγώντας τη χώρα σε περιθωριοποίηση και σε εκρηκτικά προβλήματα.
Πάντως, είναι κοινή διαπίστωση σε διπλωματικούς κύκλους ότι το τραγικό γεγονός στο Παρίσι αλλάζει άρδην τα δεδομένα. Η Ευρώπη απειλείται και δεν μπορεί να κρύβεται αλλο. Είναι προφανές επίσης ότι τα νέα δεδομένα θα θέσουν σε δοκιμασία τη Γερμανία που σε περιπτώσεις πολεμικών γεγονότων προτιμά να "στέκεται πίσω".
Η Γερμανία καλείται να πάρει θέση είτε μετέχοντας στις πολύ πιθανές πολεμικές επιχειρήσεις είτε στηρίζοντάς τις οικονομικά εκταμιεύοντας σημαντικά ποσά από τα πλεονάσματά της, είτε χαλαρώνοντας τη συνταγή της ύφεσης που δημιουργεί πολιτική αποσταθεροποίηση σε όλη την Ευρώπη.
Παράλληλα ως δεύτερη χώρα – παραγωγός όπλων θα πρέπει να ελέγξει τις ροές και τα δίκτυα διανομής, κάτι που αναμφισβήτητα έχει βαρύ κόστος για τη βιομηχανία της.
Όπως αναφερεται από γνώστες, το αίτημα για κοινή πολιτική άμυνας και ασφάλειας μπαίνει και πάλι. Ωστόσο λόγω της διακυβερνητικής υφής της ΕΕ η ανάδειξη ενός αιτήματος για κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας θα δοκιμάσει αντοχές όπως και το 2003. Έστω κι αν τώρα οι εποχές έχουν αλλάξει.
Η Ελλάδα παντως καλείται να χαράξει με νέα δεδομένα πολιτική. Η αναβάθμιση του ρόλου της Τουρκίας, όντας σε εγγύτητα με τις περιοχές έντασης βάζει νέες δυσκολίες στην ούτως ή άλλως δύσκολη σχέση με τη γείτονα χώρα. Ταυτόχρονα η πολιτική της λιτότητας και η παρουσία της χώρας σε πρόγραμμα (εκτός δηλαδή QE) θέτει επιπλέον βάρη σε περίπτωση κορύφωσης της κρίσης. Απαιτείται προφανώς αξιοποίηση του όποιου μομέντουμ για να χαλαρώσει μια πολιτική που υπονομεύει την κοινωνική σταθερότητα. Το παράδειγμα της Ιταλίας όπου ο Ρέντσι προχωρά σε γενναίες μειώσεις φόρων το 2016 είναι οδηγός και μπορεί να αξιοποιηθεί.
Γιώργος Αλεξάκης