Αυτός προφανώς ήταν και ο καλύτερος λόγος για τον τίτλο που έφερε το άρθρο του Γιάνη Βαρουφάκη στο οποίο ρωτά "απευθείας" τον "Γερμανό φορολογούμενο" αν θέλει (τελικά) να πάρει "πίσω τα λεφτά του".

Ο πρών υπουργός Οικονομικών ρωτάει επίσης τους Γερμανούς πολίτες αν θα έπρεπε να «υποψιάζονται ότι η γερμανική κυβέρνηση έχει κρυφή ατζέντα».

Το άρθρο δημοσιεύεται ενώ επίκειται η ανακοίνωση πολιτικού κινήματος του Γ.Βαρουφάκη, και ο τίτλος του είναι σαφής: «Θέλουν στα αλήθεια πίσω τα λεφτά τους;».

Ο πρώην ΥΠΟΙΚ ξεκινά με αφορμή μία ερώτηση που του είχε γίνει στο περιθώριο συνάντησής του με τον Σόιμπλε από άλλο Γερμανό αξιωματούχο, «μεταξύ αστείου και σοβαρού», όπως γράφει, «πότε θα πάρουμε πίσω τα λεφτά μας».

«Δεν είναι αυτή η ώρα, ούτε αυτή η εφημερίδα για να μπούμε σε συζήτηση για τη φύση και τις αιτίες του ελληνικού χρέους προς τις γερμανικές τράπεζες και το γερμανικό κράτος» αναγνωρίζει ο Γ.Βαρουφάκης, και αποφασίζει «να μείνουμε στα απλά: Το ερώτημα είναι εάν η γερμανική κυβέρνηση βάζει ειλικρινά πάνω από άλλες προτεραιότητες το να πάρει πίσω τα λεφτά των φορολογουμένων της από την Ελλάδα».

«Με άλλα λόγια, μπορούν οι Γερμανοί πολίτες να εμπιστεύονται την κυβέρνησή τους πως βάζει πρώτη την ανάκτηση όσων έχει δανείσει στο ελληνικό κράτος, ή έχει άλλες, αδήλωτες, προτεραιότητες;» ρωτά στο κείμενο.

Τα μέτρα που επιβάλλονται, τα οποία παρουσιάζει επιγραμματικά, πνίγουν την ελληνική οικονομία, όποτε και καταλήγει ρωτώντας τον Γερμανό αναγνώστη (στον οποίο ανοικτά απευθύνεται δύο φορές): «Καθώς η Ελλάδα χρωστά βουνό χρημάτων, η αποπληρωμή των οποίων στη Γερμανία θα χρειαστεί δεκαετίες ανάκαμψης του ιδιωτικού τομέα, πιστεύεις, αγαπητέ αναγνώστη, ότι αυτά τα μέτρα θα σε βοηθήσουν να "πάρεις πίσω" τα "λεφτά σου"; Δεν το πιστεύω».

«Όπως οι Έλληνες αμφισβητούν εδώ και καιρό τους οικονομικούς χειρισμούς της κυβέρνησής τους, δεν θα ήταν ανάρμοστο αν και οι Γερμανοί ξεκινούσαν να δυσπιστούν όσον αφορά την προτεραιότητα της κυβέρνησής του στο να "πάρουν πίσω τα λεφτά τους" από την Ελλάδα και να υποπτεύονται ότι υπάρχει κάποια άλλη, σιωπηρή, ατζέντα» καταλήγει, χωρίς να γίνεται πιο συγκεκριμένος για αυτή τη δεύτερη «ατζέντα».