Η υπόθεση αφορούσε την κίνηση της ποινικής διαδικασίας εναντίον των Σισμανίδη-Σιταρίδη,  για λαθρεμπόριο, παρά το γεγονός ότι τα ποινικά δικαστήρια τους είχαν ήδη αμετάκλητα απαλλάξει από το ίδιο αδίκημα!

Σε ότι αφορά τον Σισμανίδη, το Δικαστήριο έκρινε ότι στην περίπτωση του υπήρξε παραβίαση του άρθρου 4 του Πρωτοκόλλου Αρ 7 (δικαίωμα να μην δικάζεται ή να μην τιμωρείται ποινικά δύο φορές) της Ευρωπαϊκής σύμβασης για τα Ανθρώπινα δικαιώματα και όσον αφορά τον  Σισμανίδη, το Δικαστήριο έκρινε ότι στην περίπτωση του υπήρξε παραβίαση του άρθρου 6 §§ 1 και 2 (δικαίωμα σε δίκαιη δίκη εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος και σεβασμό στο τεκμήριο της αθωότητας).

Εδικά για την περίπτωση Σιταρίδη, το Δικαστήριο έκρινε ότι η διαπίστωση των διοικητικών δικαστηρίων «παραβίασε την αρχή του τεκμηρίου της αθωότητας, όπως έχει ήδη θεσπιστεί μέσω της αθώωσής του από το Εφετείο Θεσσαλονίκης».

Έκρινε, επίσης, ότι η διάρκεια της διαδικασίας ενώπιον του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης - περίπου έξι ετών και δέκα μηνών - ήταν υπερβολική και δεν ήταν μέσα στα πλαίσια του δικαιώματος, για μία δίκαιη και σύντομη δίκη.

Το ότι το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων υποχρέωσε την Ελλάδα να καταβάλλει αποζημίωση, για ηθική βλάβη, 3.500 ευρώ στον Σισμανίδη, 4.500 ευρώ στον Σιταρίδη και να πληρώσει και τα δικαστικά έξοδα, θεωρείται «πταίσμα», μπροστά στην ουσία της απόφασης που γελοιποιεί την λειτουργία της ελληνικής δικαιοσύνης.

Στρασβούργο

Νίκος Ρούσσης