Ο υπουργός Εργασίας Γ. Κατρούγκαλος ζητά από τη ΝΔ να καταθέσει τις προτάσεις της σε μια προσπάθεια να μοιραστεί το βάρος «επώδυνων αποφάσεων» και ισχυρίζεται ότι έχει διαμορφωθεί αρραγές μέτωπο κυβέρνησης- κοινωνικών εταίρων έναντι των Βρυξελλών και κυρίως του ΔΝΤ.
Όλα αυτά ωστόσο την ώρα που ο ΣΕΒ λίγες μόλις ημέρες από τη συμφωνία «πέντε σημείων», μεταξύ ΓΣΕΕ- εργοδοτικών οργανώσεων, ανοίγει βαθύ ρήγμα και ζητεί ομαδικές απολύσεις χωρίς την έγκριση του υπουργείου Εργασίας, τάσσεται υπέρ της κατάργησης της υποχρεωτικής διαιτησίας, προτείνει οι επιχειρησιακές να υπερισχύουν των κλαδικών συμβάσεων και υποστηρίζει την ανάγκη αλλαγών στον τρόπο λήψης των αποφάσεων για απεργιακές κινητοποιήσεις.
Είναι πρόδηλο ότι οι επόμενοι μήνες θα φέρουν την κυβέρνηση, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα του «ευρωπαϊκού κορμού» τα οποία προσώρας δεν καταθέτουν κάποια διακριτή προγραμματική πρόταση που να διαφέρει από τις μνημονιακές δεσμεύσεις μπροστά σε νέες δοκιμασίες.
Τα εργασιακά, είναι μόνο το ένα σκέλος, δεδομένου ότι η δεύτερη αξιολόγηση που έπεται δεν πρόκειται να είναι ειδυλλιακός περίπατος, όσο κι αν το Μαξίμου καλλιεργεί επίμονα αυτήν την εντύπωση.
Η επιλογή να επιβληθούν εμπροσθοβαρή μέτρα κυρίως φορολογικού χαρακτήρα που αφαιρούν πρόσθετο εισόδημα από την κατανάλωση και αναχαιτίζουν τις επενδυτικές προοπτικές, διαμορφώνει ένα ασήκωτο φορολογικό φορτίο, αν υπολογίσει κανείς ότι οι φορολογικές αρχές θα πρέπει να βάζουν στο ταμείο κάθε μήνα γύρω στα 5 δισ.
Αποτυπώνεται το κλίμα αυτό στη μείωση των εξαγωγών κατά 11% το πρώτο τρίμηνο και την ηχηρή χρεοκοπία μεγάλων επιχειρήσεων που οφείλεται εν πολλοίς και στα κόκκινα δάνεια, που έχουν πλέον υπερβεί τα 106 δις ευρώ και κατά τον διοικητή της ΤτΕ Γ. Στουρνάρα θα πρέπει μέχρι το 2019 να έχουν «πρασινίσει» κατά 40%.
Εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι το περιβάλλον στο οποίο κινείται η οικονομία, με τις αποκρατικοποιήσεις να προχωρούν με βραδύ ρυθμό και το επενδυτικό κλίμα σε υποτονικές βαθμίδες, είναι ασταθές. Αυτός είναι και ο λόγος που το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, το οποίο στην τελευταία έκθεσή του, υπογραμμίζει ότι η εφαρμογή του Μνημονίου πλέον είναι μονόδρομος, προειδοποιεί ότι «υπάρχουν κίνδυνοι που μπορούν να οδηγήσουν στη μη ανάκαμψη της οικονομίας και στην παγίδευσή της σε μια κατάσταση στασιμότητας».
Γ.Χ.