Θα μπορούσε δηλαδή κανείς να πει πως σε επίπεδο επικοινωνίας και εντυπωσιασμού οι ηγέτες του Νότου πέτυχαν το σκοπό τους. Επί της ουσίας, όμως, το ερώτημα είναι, τι κατάφεραν και κυριότερα τι μπορούν να καταφέρουν στο μέλλον…

«Αποκρυπτογραφώντας» λοιπόν τη Διακήρυξη της Αθήνας, εύκολα διαπιστώνει κανείς την αγωνία των ηγετών που την υπέγραψαν να μην παρεξηγηθούν για τις προθέσεις τους. Άλλωστε και στις δηλώσεις τους όλοι υπογράμμισαν ότι στόχος τους δεν είναι να διχάσουν, αλλά να συνθέσουν. Και στο κείμενο της Διακήρυξης τονίζουν πως δεν επιχειρούν την «ομαδοποίηση» χωρών εντός ΕΕ.

Κάνουν μεν τη συμμαχία τους, αλλά παράλληλα… αγωνιούν για να μη βρεθούν, χωρίς να το καταλάβουν, εκτός πυρήνα.

Οι ηγέτες των χωρών της Μεσογείου στέλνουν επίσης μήνυμα στην ΕΕ πως μπορεί να μην ανθίζουν οικονομικά, αλλά αποτελούν πυλώνες σταθερότητας στην ευρύτερη «δύσκολη» περιοχή και άρα αξίζουν τη στήριξη.

Τονίζουν δηλαδή πως αν και έχουν ήδη επιβαρυνθεί, άντεξαν στην οικονομική πίεση, πρόσφεραν ασφάλεια στην περιοχή και περιμένουν κάποια ανταμοιβή.

Σε αυτό το σημείο «δένει» καλά η πρόταση που κατατίθεται για διπλασιασμό των κονδυλίων του «Πακέτου Γιούνκερ», καθώς επίσης και για την προώθηση επενδυτικών προγραμμάτων σε κράτη - μέλη με υψηλά ποσοστά ανεργίας (όπως η Ελλάδα). Ειδική αναφορά γίνεται και για την ανεργία στους νέους, όπου η χώρα μας είναι και πάλι πρωταθλήτρια.

Αν και λίγο… light απέναντι στις ευθύνες της ΕΕ, άξιες αναφοράς είναι και οι προτάσεις που γίνονται για το μεταναστευτικό και το προσφυγικό.

Τέλος, σημαντική είναι σίγουρα για την Κύπρο η αναφορά στο Κυπριακό και η στήριξη που εκφράζεται στην κατεύθυνση εξεύρεσης μιας δίκαιης, βιώσιμης και ολοκληρωμένης λύσης, που να βασίζεται στις αποφάσεις του ΟΗΕ και στην ιδιότητα της Κύπρου ως κράτους-μέλους της Ε.Ε.