Οι πολίτες της χώρας παρακολούθησαν αδιάφοροι, αν και όχι χωρίς έκπληξη, τις κορυφαίες πολιτικές δυνάμεις της χώρας να σκιαμαχούν για την σύνθεση του ΕΣΡ, την ώρα που άλλα προέχουν και ασφαλώς αξιολογούνται ως σοβαρότερα προβλήματα που επιβαρύνουν τον καθημερινό βίο.

Στο τέλος αυτού του κύκλου που άνοιξε επεισοδιακά και κλείνει στις κλίμακες της συναίνεσης, η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός, βρίσκονται αντιμέτωποι με το ίδια πάντα θεμελιώδες ερώτημα: Υπάρχει κάποιο σχέδιο για παραγωγική ανάπτυξη και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας;

Την απάντηση δίνει η ίδια η πραγματικότητα. Στην αγορά, αλλά και στα κομματικά επιτελεία, είναι κοινή εκτίμηση ότι το υφιστάμενο κυβερνητικό σχήμα είναι ανεπαρκές και αδυνατεί να αναλάβει μείζονες πρωτοβουλίες για την αναθέρμανση της Οικονομίας. Κι αυτό επειδή, εκτός από τις μνημονιακές συμφωνίες, δεν διαφαίνεται κανενός είδους διαφορετικός σχεδιασμός που θα διάνοιγε κάποιες παρήγορες προοπτικές. Αφετέρου, ο πρωθυπουργός κοιτάζει προς τον πάγκο και διαπιστώνει ότι δεν έχει βάθος.

Ο ανασχηματισμός που όλοι περιμένουν και η έλευση του οποίου έχει ακινητοποιήσει κάθε δραστηριότητα θα είναι απλώς, όπως παρατηρούν οι μετριοπαθείς, ό,τι και όλοι οι προηγούμενοι στη χώρα: ένα ανακάτεμα της τράπουλας για την ανακατανομή εσωκομματικής ισχύος και την ικανοποίηση ατομικών φιλοδοξιών.

Μοιραία σχεδόν οι προσδοκίες περιορίζονται σε μια απολύτως περιττή διαχείριση «μικρών πραγμάτων» στα νερά της στασιμότητας, που συνοδεύεται από ασύμμετρες και αναντίστοιχες επικοινωνιακές εξάρσεις.

Η υψηλή φορολόγηση, σε περιβάλλον ύφεσης και με την πρόσβαση στην τραπεζική χρηματοδότηση κλειστή, προκαλεί συνθήκες ασφυξίας. Με αυτά τα δεδομένα, μόνο οι επαγγελματίες αισιόδοξοι που αμείβονται για τις υπηρεσίες τους, εκτιμούν ότι η χώρα μπορεί το 2017 να κινηθεί σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και να βγει χωρίς να χρειαστεί να την πετσοκόψουν, στις αγορές.

Γιώργος Χατζηδημητρίου