«Ο στόχος δεν είναι απλώς να δώσεις ένα βοήθημα 600 εκατομμυρίων, αλλά να μπορέσεις να βγεις από την παγίδα της στασιμότητας και της αβεβαιότητας. Ο κ. Σόιμπλε θέλει να κρατήσει όμηρο την Ελλάδα για να την κουνά ως αντιπαράδειγμα στην Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και τη Γαλλία, της οποίας τον προϋπολογισμό χρησιμοποιεί ως μοχλό ομηρίας» αναφέρει σχετικά. «Σημασία έχει να γίνει σωστά μια διαχείριση ζημιών, για να βγούμε από τη στενωπό με τις λιγότερες δυνατές βλάβες, εξασφαλίζοντας προϋποθέσεις ανόρθωσης. Να κερδίσουμε χρόνο μέσα στο ραγδαία μεταβαλλόμενο γεωπολιτικά περιβάλλον από την Μέση Ανατολή και την Τουρκία έως και την φυγοκεντριζόμενη Ευρώπη, με αδιευκρίνιστο ακόμα τον ρόλο που θα παίξουν οι ΗΠΑ.
Να θυμίσω πως και το 2012 είχε εκλογές η Γερμανία και πάλι την ίδια στάση κράτησε απέναντι στην Ελλάδα. Από το 2010, σε κάθε αξιολόγηση οι δανειστές δείχνουν το σκληρό τους πρόσωπο, ακόμα και με παραβίαση των συμφωνημένων. Είναι, λοιπόν, πολιτικός ο χειρισμός των δανειστών» τονίζει.
Ο κ. Ξυδάκης αναφέρει ότι η βούληση της κυβέρνησης είναι να κλείσει η αξιολόγηση. «Αν το σχέδιο του κ. Σόιμπλε είναι να σύρει τη χώρα, με ένα νέο εκβιασμό, σε εκλογές, είναι κάτι που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Τότε η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να μιλήσουμε με μια άλλη γλώσσα, για μια νέα σύνθεση, δηλαδή να ξαναδούμε τις κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες. Στο εξωτερικό η πολιτική των συμμαχιών άγγιξε το optimum, δεδομένων των συσχετισμών. Στο εσωτερικό υπάρχει ένα παιχνίδι διχασμού, το οποίο δεν θα πρέπει να υπηρετήσει η Αριστερά. Οι ατομικές λύσεις είναι κατανοητές, αλλά κανείς δεν μπορεί να σωθεί μόνος του όταν όλοι γύρω του βουλιάζουν» αναφέρει και συμπληρώνει:
«Χρειάζονται μεγαλύτερες συναινέσεις. Έχουμε μια κοινωνία που δεν βγαίνει μόνο λαβωμένη, αλλά και μετασχηματισμένη, αλλαγμένη, λόγω της δημογραφικής απομείωσης, της διαρροής παραγωγικών ανθρώπων από τη χώρα και κυρίως ψυχοκοινωνικά: έχουμε ευρέα στρώματα και λαϊκές τάξεις που αισθάνονται ηττημένες και ορφανές. Η Αριστερά πρέπει να ανακατασκευάσει σχέσεις με αυτά τα μετασχηματιζόμενα στρώματα, με τόλμη και ειλικρινή αυτοκριτική. Άλλωστε αυτά τα στρώματα την οδήγησαν στην ευθύνη της ανάληψης της εξουσίας. Και να δει στο εσωτερικό της χώρας για κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες· ο, σε δεδομένη στιγμή βολικός, εταίρος μπορεί να μεταλλαχθεί σε βουλιμικό. Η Αριστερά δεν μπορεί να είναι ο εκτελεστής του προγράμματος Σόιμπλε, ούτε να αποσπαστεί από τις λαχτάρες και τις προσδοκίες της ελληνικής κοινωνίας, ούτε όμως να μείνει ίδια. Είναι υποχρεωμένη να αλλάξει.»
Ο κ. Ξυδάκης ασκεί κριτική στις επικοινωνιακές επιλογές της ηγετικής ομάδας. «Η κυβέρνηση είναι απομονωμένη επικοινωνιακά και βαλλόμενη από όλο το μιντιακό σύστημα. Τα συστήματα των μίντια, η διαπλοκή, η εχθρότητα της ολιγαρχίας είναι δεδομένα, γι’ αυτό θα έπρεπε να έχουν συνυπολογιστεί. Σαφώς δεν μπορείς να αλλάξεις την κακοπιστία ή την κακοβουλία, αλλά έπρεπε να μην έχουν γίνει αβλεψίες και παραλείψεις. Για παράδειγμα, οι χειρισμοί στην τακτοποίηση του επικοινωνιακού τοπίου δεν τελεσφόρησαν. Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, ούτε ευταξία και ευνομία επιβλήθηκε, και η κυβέρνηση εισέπραξε και πολιτικό κόστος» αναφέρει χαρακτηριστικά.