Σε όλη αυτή την διαδικασία η Ελλάδα πρέπει να είναι παρούσα και με ξεκάθαρη θέση. Όλοι πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Η ιστορική ευθύνη και οι δημοκρατικές διαδικασίες επιβάλουν η Κυβέρνηση αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης να έχουν ξεκάθαρες και ρητά διατυπωμένες θέσεις και όχι να κρύβονται πίσω από γενικόλογες τοποθετήσεις υιοθετώντας τον ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, όπως έκανε πριν από λίγα χρόνια ο κ. Καραμανλής ως Πρωθυπουργός.

Τι θα πρέπει να περιλαμβάνει η λύση; Σε κάθε περίπτωση, η λύση θα πρέπει να περιλαμβάνει τον τερματισμό της τουρκικής κατοχής και του εποικισμού, την δημιουργία ενός λειτουργικού κράτους και να συνάδει πλήρως με το κοινοτικό κεκτημένο. Επίσης, η λύση θα πρέπει να καταργεί το αναχρονιστικό πλαίσιο των εγγυήσεων που προβλεπόταν στο αρχικό Σύνταγμα της Κύπρου με βάση τις οποίες Ελλάδα, Τουρκία και Η.Β. είχαν το δικαίωμα παρέμβασης υπό ειδικές συνθήκες. Όπως είναι αναμενόμενο η Κυπριακή και η Ελληνική πλευρά έχουν εστιάσει σε αυτές μια και χωρίς την κατάργηση τους, το βασικότερο χαρακτηριστικό ενός κυρίαρχου κράτους σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, δηλαδή το μονοπώλιο στη νόμιμη χρήση βίας στο εσωτερικό του, υπονομεύεται. Χρειάζεται όμως προσοχή γιατί αυτό το, πραγματικά σημαντικό, ζήτημα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως διαπραγματευτικό χαρτί το οποίο θα αποσυρθεί από την άλλη πλευρά από το τραπέζι την κατάλληλη στιγμή με αποτέλεσμα να αποδεχτούμε έναν ισοδύναμο συμβιβασμό σε άλλο πεδίο της συμφωνίας. Ένα τέτοιο πεδίο θα μπορούσε να είναι η εναλλασσόμενη Προεδρία. Σήμερα, και με βάση το Σύνταγμα του 1960, η θέση του Προέδρου προβλέπεται να κατέχεται από Ελληνοκύπριο ενώ του αντιπροέδρου από Τουρκοκύπριο. Η Τουρκική πλευρά φέρεται να επιθυμεί την αντικατάσταση της σχετικής διάταξης από μια πρόβλεψη για την εκ περιτροπής άσκηση της Προεδρίας από εκπροσώπους των δυο κοινοτήτων.

Αυτό θα ήταν λάθος, είναι δεδομένο ότι για να υπάρξει μια βιώσιμη λύση, η εκλογή του προέδρου θα πρέπει να προκύπτει μέσα από την ενίσχυση της πολιτικής συνεργασίας ανάμεσα στις δύο κοινότητες. Θα πρέπει να προκύψει ένας κοινός «δήμος» για να αποφύγουμε την δημιουργία καθετοποιημένων, πολιτικά, εθνικών κοινοτήτων. Ταυτόχρονα, όμως, η λύση πρέπει να είναι και δημοκρατική. Η εκ περιτροπής προεδρία παραβιάζει την αρχή της αντιπροσωπευτικότητας, προσφέροντας δυσανάλογη αντιπροσώπευση στην μειοψηφία. Γιατί άραγε πρέπει να την αποδεχτούμε όταν ο επιζητούμενος πλουραλισμός μπορεί κάλλιστα να εξασφαλιστεί με άλλες μεθόδους (πχ: κοινό ψηφοδέλτιο προέδρου-αντιπροέδρου); Κατά συνέπεια, η λειτουργικότητα του κράτους που θα προκύψει από τις συνομιλίες είναι ίσως το κορυφαίο ζήτημα που πρέπει να αποσαφηνιστεί. Η Ελληνική και η Κυπριακή πλευρά πρέπει να εστιάσουν ακριβώς σε αυτό το πεδίο μια και θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό και την στάση των ελληνοκύπριων ψηφοφόρων σε ένα ενδεχόμενο μελλοντικό δημοψήφισμα.

(Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι Ευρωβουλευτής της Ομάδας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών)