Φυσικά κανείς δεν είπε κάτι τέτοιο. Όλοι όμως χθες πρόσεξαν ότι ο Αλέξης Τσίπρας κατά την επίσκεψή του στο υπουργείο Περιβάλλοντος μετατόπισε τον στρατηγικό άξονα από την αποτύπωση συγκεκριμένων μέτρων για το χρέος στον στόχο της εξόδου στις αγορές λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «στρατηγικός στόχος είναι να μπορέσει η χώρα με το πέρας του τρίτου μνημονίου, δηλαδή τον Αύγουστο του 2018, να δανείζεται από τις αγορές και κάτι τέτοιο είναι κοντά».

Προαναγγέλλοντας μάλιστα μια νέα υποχώρηση, ή σύμφωνα με μια άλλη άποψη, σε μια προσπάθεια βολιδοσκόπησης προθέσεων, έστειλε εύληπτο μήνυμα στο Βερολίνο όταν πρόσθεσε αμέσως μετά: «αυτός ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί είτε πάρουμε μια συμφωνία για το χρέος σαν αυτή που μας παρουσίασε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών είτε με μια ακόμη καλύτερη που παλεύουμε να πάρουμε».

Βεβαίως, όταν έγινε αντιληπτή η «ζημιά», ο πρωθυπουργός έσπευσε να αναδιπλωθεί.

Λίγες ώρες αργότερα από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του Συνδέσμου Βιομηχάνων Βορείου Ελλάδος, επανήλθε στην αρχική θέση σημειώνοντας: «προσδοκούμε από τους εταίρους να σεβαστούν επιτέλους τις θυσίες του ελληνικού λαού με μια συνολική συμφωνία που θα βγάζει τη χώρα από την ομηρία και την εκκρεμότητα».

Αναφερθείς δε στις προτάσεις που έπεσαν στο τραπέζι του Eurogroup είπε ότι ήταν «μια θολή λύση, μια λύση μετάθεσης του προβλήματος, μια λύση που δεν αντιστοιχούσε στο οικονομικό κλίμα, στα δημοσιονομικά αποτελέσματα της ελληνικής οικονομίας αλλά ούτε και στις θυσίες του ελληνικού λαού».

Στο πλαίσιο αυτό αναφέρθηκε στην ανάγκη για «προσδιορισμό των μεσοπρόθεσμων μέτρων που θα υλοποιηθούν μετά τη λήξη του προγράμματος», διότι όπως πρόσθεσε, «δεν μπορεί να λέμε ναι στις μεταρρυθμίσεις και στα μέτρα και όχι στο χρέος. Δεν γίνεται να θέλουμε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο».

Η αλήθεια είναι ότι έτσι τα είπε. Μόνο που είχε προηγηθεί η πρώτη δήλωση με την οποία η Αθήνα έριχνε «λευκή πετσέτα» στα πόδια του Β. Σόϊμπλε…

Γιώργος Χατζηδημητρίου