Αναλυτικά έγραψε:
Το Πολυτεχνείο δεν ήταν «εξέγερση και πάλη λαϊκή». Το Πολυτεχνείο ήταν μερικές εκατοντάδες νέοι που έδωσαν έναν υπέροχο αλλά μοναχικό αγώνα.
Το Πολυτεχνείο δεν τελείωσε με χαμόγελα και νίκη. Τελείωσε με πόνο και βασανιστήρια στα κελιά της αστυνομίας και στα κρατητήρια της ΕΣΑ.
Το Πολυτεχνείο δεν το σεβάστηκαν «διάδοχοι» και «υμνητές». Καπελώθηκε από κόμματα και από τους κατ’ επάγγελμα επαναστάτες.
Το Πολυτεχνείο δεν ήταν μάχη για την Εξουσία. Οι επέτειοί του όμως είναι. Μάχες για εξουσία στα στεφάνια, στην πορεία, στα Εξάρχεια, στα πανεπιστήμια, στις πολιτικές καριέρες, 44 χρόνια τώρα.
Το Πολυτεχνείο δεν έριξε τη Χούντα, την κλόνισε. Η πτώση ήρθε αφού χάθηκαν εκατοντάδες Έλληνες, χιλιάδες Κύπριοι και η μισή Κύπρος.
Το Πολυτεχνείο δεν είχε επώνυμους ήρωες. Είχε ανώνυμους, άγνωστους και κυνηγημένους. Πρώτα από την αστυνομία και μετά από τους καπηλευτές του.
Το Πολυτεχνείο δεν είχε σχέδιο. Είχε σπίθες που ενώθηκαν και διεκδίκησαν δικαιώματα και τελικά δημοκρατία.
Και ως εκ τούτου ήταν κάτι το ανεπανάληπτο.