«Σε ό,τι αφορά αυτά που ακούστηκαν και στην Αίθουσα και αυτά που κουβεντιάζει ο κόσμος έξω για το αν θα έχουμε αποστασίες, αν έχουμε αποστάτες, αν έχουμε μετακινήσεις, αν έχουμε αναταραχή, κατά τη δική μου ανάγνωση συνωμοσίες και επιχειρηματικά συμφέροντα πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν.
Και ναι, υπάρχουν επιχειρηματίες που δεν θέλουν μία Ελλάδα της διαφάνειας, της ισονομίας και της προκοπής. Θέλουν μία Ελλάδα, έναν χώρο όπου θα ανθεί η διαπλοκή, το συμφέρον και οι μέθοδοι της μαφίας. Αυτοί οι επιχειρηματίες προφανώς δεν θέλουν μία κυβέρνηση που βάζει άλλους κανόνες και προσπαθεί να πολιτευτεί με άλλους τρόπους σε μια ιστορική περίοδο που επιβάλλεται να φύγουμε από τα όποια παλιά. Και έχουμε δει -και φυσικά αποκηρύσσουμε όλες αυτές τις μεθόδους- από τη δεκαετία του ’80 έως και σήμερα κάποιους ολιγάρχες να προσπαθούν να παράγουν πολιτική, να παράγουν χειραγώγηση μαζών και ανθρώπων μέσω ποδοσφαιρικών ανωνύμων εταιρειών, μέσω τηλεοπτικών σταθμών και εφημερίδων. Έχουν συμβεί αυτά. Έχουν συζητηθεί και στη Βουλή επανειλημμένως. Έχουν ροκανίσει κυβερνήσεις, έχουν ροκανίσει κυβερνητικές πλειοψηφίες, έχουν πέσει κυβερνήσεις, έχουν σφραγίσει και το τέλος της δεκαετίας του ’80 και στη διάρκεια του ’90 και στη διάρκεια του 2000 εδώ σε αυτήν την Αίθουσα Πρωθυπουργός αποκαλούσε άλλον πρώην Πρωθυπουργό «αρχιερέα της διαπλοκής». Εδώ έχουν ειπωθεί. Έχουν συμβεί.
Δεν είμαστε, λοιπόν, ούτε αθώοι, ούτε ανυποψίαστοι, ούτε άμοιροι ευθυνών όχι μόνο για το παρελθόν, αλλά κυρίως για το τι μέλλον σχεδιάζουμε και ποια χώρα και ποιο πολίτευμα και ποια πολιτεία και ποιον δημόσιο βίο επεξεργαζόμαστε εδώ» ανέφερε και προσέθεσε:
«Αυτό που θα έλεγα εγώ, χωρίς να έχω καμία διάθεση να κάνω κάποιο λογοπαίγνιο, είναι να μετατοπίσουμε τη συζήτηση από την αποστασία σε αυτό το οποίο συμβαίνει εδώ. Δεν υπάρχουν αποστάτες μόνον. Υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι παίρνουν αποστάσεις από το ιστορικό καθήκον που είναι ένα αυτήν τη στιγμή: Στη μεταμνημονιακή Ελλάδα το καθήκον λέγεται εθνική ανοικοδόμηση, παραγωγική ανοικοδόμηση, κοινωνική ανασυγκρότηση, να δώσουμε ξανά τη δυνατότητα στην ελληνική κοινωνία να οικοδομήσει όρους υγιούς κοινωνικής αναπαραγωγής, να δώσουμε σχέδιο και ελπίδα στις νεότερες γενιές, κουράγιο και αυτοπεποίθηση στους ωριμότερους, αυτούς που τους έπληξε περισσότερο από όλους η κρίση και να δώσουμε κυρίως ένα μήνυμα στους συμπατριώτες μας και μέσω αυτών ένα μήνυμα στις γειτονικές μας χώρες, στους περισσότερο ή λιγότερο φιλικούς, ότι η Ελλάδα δεν είναι απομονωμένη, δεν είναι μόνη της. Πλέει και συμπλέει με τους άλλους».