Στο πάνελ μεταξύ άλλων βρέθηκε και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος αναγνώρισε ότι κατά τη διάρκεια της κρίσης ο κοινωνικός διάλογος υποβαθμίστηκε και αναφέρθηκε στα προβλήματα που εμφανίζει ο τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού διαλόγου, και στα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ώστε να είναι αποτελεσματικός και παραγωγικός.

«Η αλήθεια είναι ότι στη διάρκεια της κρίσης, που δεν ήταν μια κατάσταση ανάγκης μια κρίση ασφάλειας με την έννοια της προστασίας των δημοκρατικών θεσμών, εφαρμόστηκαν προβλεπόμενοι από το Σύνταγμα θεσμοί, όπως είναι η έκδοση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου που επικυρώνονται μετά από τη Βουλή και ο χαρακτηρισμός νομοσχεδίων ως κατεπειγόντων. Αυτό μετά το 2015 συνεχίστηκε και επιτάθηκε. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούσε και δεν μπορεί να οργανωθεί ένας διάλογος που αφορά την κρίση καθεαυτή», τόνισε ο κ. Βενιζέλος.

«Αναρωτιέμαι όμως», συνέχισε, «με ποιους όρους θα μπορούσε να διεξαχθεί ένας τέτοιος διάλογος και που θα είχε καταλήξει; Θα είχε καταλήξει σε διατυπώσεις οι οποίες θα ήταν γόνιμες, ή στην διατύπωση μιας εύκολης συμπαθητικής ρητορείας εχθρικής γι΄ αυτούς που σήκωναν το βάρος των διαπραγματεύσεων και θα έκαναν ακόμη πιο δύσκολες τις διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές; Όσοι διατύπωναν με ευκολία δήθεν εναλλακτικές προτάσεις πριν από το 2015, έζησαν στο πετσί τους τι σημαίνει η διαφορά μεταξύ ευκολίας και δυσκολίας».

«Κοινωνικός διάλογος σημαίνει ότι η κοινωνία που εκπροσωπείται συντεχνιακά, συνδικαλιστικά αίρεται στο επίπεδο του γενικού συμφέροντος. Συμφωνούμε στον διάλογο για το μέλλον της χώρας στο επίπεδο των γενικοτήτων. Αλλά όταν επιχειρείται η εξειδίκευση το αυτονόητο καταρρέει.

Η συμβατικότητα και η παλαιότητα του τρόπου με τον οποίο διεξάγεται ο πολιτικός διάλογος, συμπαρασύρει και τον κοινωνικό διάλογο σε μια γενική τυπικότητα η οποία δεν βάζει το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων», κατέληξε ο κ. Βενιζέλος.