Ο κ. Ξυδάκης έθεσε και μια σειρά από ζητήματα όπου μπορεί να ανοίξει μια σχετική συζήτηση, όπως η ψήφος των ομογενών.
«Η σχετική διάταξη μπορεί να μην περιλαμβάνεται στη γραπτή πρόταση για αναθεώρηση που συντάξαμε, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να τεθεί. Πιστεύω ότι είναι ωφέλιμο να συζητηθεί το θέμα της ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού. Να δούμε τις δυσκολίες, τους τεχνικούς περιορισμούς και τα ανθρωπογεωγραφικά όρια» τόνισε ο κ. Ξυδάκης και πρόσθεσε:
«Κυρίως όμως, να απαντήσουμε στο ερώτημα: «Ποιος έχει δικαίωμα ψήφου;» Μπορεί κάποιος να έχει διαβατήριο αλλά να είναι τρίτης γενιάς Έλληνας. Προφανώς είναι Έλληνας αλλά πρέπει να διακρίνουμε ποιος παίρνει μέρος στην ελληνική Πολιτεία και ποιος όχι. Κάποιος που λείπει 5 και 10 χρόνια και αποδίδει ακόμα φόρους, έχει εδώ υποχρεώσεις, ή οικογένεια του ίσως ζει στην Ελλάδα. Οφείλουμε να τον δούμε αλλιώς.
Οπωσδήποτε πάντως είναι ένα ζήτημα που πρέπει να συζητηθεί. Περιέχει ένα βαθμό δικαιοσύνης. Μπορούμε να δούμε ακόμα και τον τρόπο αντιπροσώπευσης. Μπορεί οι κάτοικοι του εξωτερικού να εκπροσωπούνται στη βουλή με βουλευτές Επικρατείας, που θα βοηθούσαν κυρίως τις μεγάλες κοινότητες της ομογένειας. Εκεί που υπάρχουν ζωντανές κοινότητες οι οποίες ανανεώθηκαν με το τελευταίο κύμα μετανάστευσης».
Αναφερόμενος στη συζήτηση για την αλλαγή του άρθρου 16 τόνισε την ανάγκη στήριξης των δημόσιων ΑΕΙ: «Εδώ η συζήτηση γίνεται και πρέπει να γίνεται. Πεποίθησή μου είναι ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν έχουν να προσφέρουν κάτι αυτή τη στιγμή στη χώρα, ούτε οικονομικά ούτε πνευματικά. Δεν νομίζω καταρχάς ότι θα υπάρξει ιδιώτης που θα επενδύσει εκατοντάδες εκατομμύρια χωρίς απαίτηση άμεσου μεγάλου κέρδους. Αυτό που θα μπορούσε να τεθεί σε συζήτηση και να το εξετάσουμε είναι τα μη κερδοσκοπικά ιδρύματα. Μεγάλοι οργανισμοί μπορεί να θέλουν να επενδύσουν εν είδει κοινωνικής δωρεάς. Δεν υπάρχουν κέρδη από την παιδεία έτσι όπως τα εννοούμε, εκτός και αν επιθυμούμε μια βραχυπρόθεσμη επαγγελματική εκπαίδευση. Η σοβαρή τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι συνταγματική υποχρέωση. Αυτό είναι και το νόημα του Άρθρου 16 που διασφαλίζει τη δημόσια παιδεία.
Φυσικά υπάρχει ανορθολογισμός και ανισοκατανομή στη δημόσια εκπαίδευση και αυτά πρέπει να τα δούμε. Το ζητούμενο είναι μια φιλόδοξη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση σε βάθος εικοσαετίας, προσαρμοσμένη στις κοινωνικές ανάγκες. Έτσι πρέπει να τεθεί το ζήτημα. Όχι να συγκρίνουμε ιδρύματα με καταπιστεύματα και προϋπολογισμούς μεγαλύτερους από εκείνον του ελληνικού κράτους όπως το Χάρβαρντ ή το Πρίνστον και να τα συγχέουμε με ένα ιδιωτικό κολλέγιο και ένα ΙΕΚ. Πριν από 5-6 χρόνια σε μια βιαστική αναδιάταξη της επαγγελματικής εκπαίδευσης, η τότε κυβέρνηση έκλεισε τμήματα επαγγελματικής κατάρτισης και έστειλε τα παιδιά των φτωχών οικογενειών να πληρώνουν 2000 και 3000 ευρώ σε ιδιωτικά ΙΕΚ. Αυτό ήταν ιδιωτική εκπαίδευση ή κοινωνική ζημιά;
Τέλος αναφερόμενος στα πορίσματα της εξεταστικής για την υγεία σημείωσε: «Να δούμε τις περιπτώσεις Τσοχατζόπουλου και Παπαντωνίου. Ο πρώτος καταδικάστηκε και ο δεύτερος ερευνάται δικαστικά. Και οι δύο περιπτώσεις πέρασαν από τη βουλή και δεν βρέθηκε τίποτα από την εξεταστική. Στην πορεία οι δικαστικές έρευνες οδήγησαν στη μια περίπτωση τελεσίδικα σε υπόθεση διαφθοράς, ενώ στην άλλη, αφού ακολουθήθηκε η διαδρομή του χρήματος φτάσαμε -στο σοκαριστικό για την κοινή γνώμη- σημείο να διαταχθεί προφυλάκιση.
Συνεπώς καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν συνιστά πολιτική δίωξη εκτός και αν θεωρούμε ότι οι αποφάσεις των δικαστών είναι υπαγορευμένες. Είδαμε αντίθετα, τουλάχιστον στην περίπτωση του Άκη Τσοχατζόπουλου που έχει τελεσιδικήσει, τον πολιτικό κόσμο να φτάνει στο όριο της συγκάλυψης ή της μη περαιτέρω έρευνας ενώ η δικαστική έρευνα οδήγησε σε αποτέλεσμα.
Αυτή η ουσιαστική διερεύνηση και απόδοση ευθυνών είναι κάτι που πρέπει να κάνει η Δημοκρατία. Δεν μπορεί να υπάρχει αίσθηση ατιμωρησίας, αίσθηση ότι μπορείς να παίξεις με το δημόσιο χρήμα».