«Δεν κρύβω τη συγκίνησή μου για τα λόγια τα όμορφα, τα ανθρώπινα, τα ζεστά. Δεν τη κρύβω.... Και πρέπει να πω ότι δεν είχα καμία αμφιβολία για τις επιθέσεις, που θα δεχόμασταν... Ήμουν σίγουρος. Θα υπάρξουν και άλλες, δεν σταματάει εδώ.

Οι... απέναντι είναι αποφασισμένοι και δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν όλα τους τα όπλα, που για μας είναι ξένα, εχθρικά. Αυτά ξέρουν, αυτά κάνουν. Εμείς με τους αγώνες, το διάλογο, την κριτική σκέψη, την αλληλεγγύη, την ομορφιά της ψυχής μας. Συνεχίζουμε! Χωρίς φόβο, με το πάθος της αριστεράς, με έγνοια για τους ανθρώπους που υποφέρουν, τους αδικημένους. Συνεχίζουμε σε Ελλάδα και Ευρώπη με έμπνευση, με επίγνωση των δυσκολιών, των λαθών, αλλά και των επιτυχιών μας. Συνεχίζουμε ταπεινά, αλλά και υπερήφανα. Συνεχίζουμε συλλογικά, μια γροθιά, πολλές. Συνεχίζουμε... για να αποδείξουμε ότι η αριστερά δεν το βάζει κάτω. Μπορεί κάποιες στιγμές να γονατίζει, αλλά σηκώνεται όρθια και προχωρά. Με τις πολύχρωμες σημαίες μας, τις κόκκινες των αγώνων.

Συνεχίζουμε με αυτούς και αυτές που οι άλλοι μισούν: με τον πρόσφυγα σύντροφό μας τον Γιονούς, την Στέλλα μας από τις οικογένειες του Ουράνιου Τόξου, τον Αντώνη μας από το κίνημα αναπηρίας, την Μαρία μας από την κοινότητα των Ρομά, Τον Νίκο μας από την Γαλλία, την Γιώτα μας από τις ενοικαζόμενες εργαζόμενες, την Κωνσταντίνα μας, μια καθαρίστρια μετανάστρια στην ευρωβουλή, Να συνεχίσω;;; Οι από... κάτω στο προσκήνιο. Αυτοί είμαστε, αυτούς μισούν, με αυτούς θα νικήσουμε αδέλφια.