Τα εγκαίνια της ΔΕΘ μοιραία έστρεψαν την τρέχουσα ειδησεογραφία στην πόλη της Θεσσαλονίκης και στα όσα συμβαίνουν στο προσκήνιο αλλά και στο περιθώριο αυτών των εκδηλώσεων. Οι περισσσότεροι επικεντρώθηκαν στις επίσημες δηλώσεις του Πρωθυπουργού και στις απαντήσεις που έδωσαν και θα δώσουν οι πολιτικοί αρχηγοί. Εμείς θα σταθούμε στον επίλογο των δηλώσεων του Κ. Μητσοτάκη αφού πρώτα κάνουμε μία βόλτα στους δρόμους της πόλης.
Περπατάμε στην οδό Προξένου Λ. Κορομηλά. Είναι ένας μικρός δρόμος που βρίσκεται μεταξύ των Λεωφόρων Τσιμισκή και Νίκης. Στα χρόνια της οικονομικής ευμάρειας ήταν ισως ο πιο εμπορικός δρόμος της πόλης. Εκεί βρίσκονταν σχεδόν όλα τα πιο «in» εμπορικά καταστήματα της πόλης. Σήμερα τα περισσότερα έχουν κλείσει αλλά ο συγκεκριμένος δρόμος διατηρεί ακόμα ψήγματα απο το προσφατο μεγαλείο του. Στην γωνία της οδού Προξένου Κορομηλά με Αγίας Σοφίας βρίσκεται το μουσείο του Μακεδονικού Αγώνα. Μουσείο σίγουρα ιδιαίτερα σημαντικό για την πόλη της Θεσσαλονικης, γιατί είναι συνυφασμένο με τους αγώνες για την Ελληνικότητα της πόλης.
Το Μουσείο του Μακεδονικού Αγώνα στεγάζεται στο κτίριο που λειτούργησε απο το 1894 έως το 1912 το Γενικό Πρόξενείο της Ελλάδας στην Θεσσαλονίκη. Ήταν το αρχηγείο του Μακεδονικού αγώνα, ιδιαίτερα κατά την περίοδο που πρόξενος της Ελλάδας στην Θεσσαλονίκη ήταν ο Λ. Κορομηλάς. Υπηρέτησε ως πρόξενος της Ελλάδας στην Θεσσαλονίκη κατά την περίοδο 1904-1907. Υπήρξε κατά κοινή παραδοχή και ομολογία ο στρατηγικός και οργανωτικός εγκέφαλος του Μακεδονικού Αγώνα αφού επέτυχε με συνομωτική (κατασκοπευτική) δράση να εξοπλίσει τα αντάρτικα σώματα των μακεδονομάχων και στην συνέχεια να ομογενοποιήσει και να καθοδηγήσει την δράση τους εναντίον των Βουλγάρων. Αυτή η δράση του Προξένου Λ.Κορομηλα προκάλεσε την μήνι του ίδιου του Σουλτάνου Αμπντουλ Χαμίτ Β ο οποίος ζήτησε και τελικά πέτυχε μέ παρεμβαση των Βρετανών την απομάκρυνση του Λ.Κορομηλά από την θέση του προξένου της Ελλάδας στην Θεσσαλονίκη. Για την ιστορία θα αναφέρουμε ότι την 2-ετία 1910-1912 ο Λ. Κορομηλάς ως υπουργός οικονομικών του Ε. Βενιζέλου συγκέντρωσε ενα ιδιαίτερα μεγάλο αποθεματικό κεφαλαιο που χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες των Βαλκανικών Πολέμων. Αυτή την δημοσιονομική μέθοδο του Λ. Κορομηλά αντέγραψε αργότερα και ο Ι. Μεταξάς για να συγκεντρώσει αποθεματικό κεφάλαιο για τις ανάγκες του Ελληνό-Ιταλικού πολέμου.
Στρίβουμε δεξιά και από οδό Προξένου Λ.Κορομηλά βρισκόμαστε στην Λεωφόρο Νίκης. Κοσμοπολίτικος δρόμος με ωραίες πολυκατοικίες και πολυ «σικ» παραλιακά εστιατόρια και café. Μπροστά μας βρίσκεται ο Λευκός Πύργος και το άγαλμα του Ναυάρχου Ν. Βότση. Άλλη μία τεράστια προσωπικότητα που συνέβαλε τα μέγιστα στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Βρισκόμαστε στα μέσα του Οκτωβρίου 1912. Το Τουρκικό Θωρηκτό «Φετιχ Μπουλεν» βρίσκεται ελλιμενισμένο στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Ο Ελληνικός στρατός ηδη βρίσκεται στα περίχωρα της πόλης. Όμως πέρα από την αντίθεση του αρχιστράτηγου διαδόχου Κωνσταντίνου να βαδίσει για να καταλάβει την Θεσσαλονίκη αφού είχε επιλέξει να βαδίσει προς την Μακεδονική ενδοχώρα και να καταλάβει το Μοναστήρι, (αντίθεση που παρακάμφθηκε απο την δραματική παρέμβαση-προειδοποίηση του Ε. Βενιζέλου), υπήρχε ακόμα ένα σχεδόν αξεπέραστο στρατιωτικό εμπόδιο.
Τα πυροβόλα του "Φετιχ Μπουλεντ" βομβάρδιζαν εξ αποστάσεως με απόλυτη ασφαλεια αλλα με τραγική για τους Έλληνες ευστοχία και αποτελεσματικότητα την οδό που θα έπρεπε να διανύσουν τα Ελληνικά στρατιωτικά τμήματα για να επιτεθούν και να καταλάβουν την πόλη. Το βράδυ της 18ης Οκτωβρίου 1912 ο υποπλοίαρχος Ν. Βότσης, κυβερνήτης του «Τορπιλοβόλου 11» έπλευσε προς το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και αφού πέρασε τα ναρκοπέδια, έριξε τρεις (3) τορπιλες εναντίον του «Φετιχ Μπουλεντ», οι δυο (2) εξ αυτών πέτυχαν το Τουρκικό Θωρηκτό και το βούλιαξαν. Ήταν ένα επικό ναυτικό κατόρθωμα που άνοιξε τον δρόμο στα Ελληνικά τμήματα να βαδίσουν αναίμακτα προς την Θεσσαλονίκη.
Κοιτάζω το άγαλμα του Ναυάρχου Ν.Βότση και μετα τον Λευκό Πύργο που βρίσκεται ακριβώς από πίσω. Στην κορυφή του Λευκού Πύργου κυματίζει η Ελληνική σημαία στερεομένη απο το 1912, στο κεντρικό κατάρτι-λαφυρο του βυθισμένου «Φετιχ Μπουλεντ». Για να θυμίζει (με αυτό το σίγουρα οχι και τόσο κομψό τρόπο), ότι οι Έλληνες πολέμησαν σκληρά για να απελευθερώσουν την Μακεδονία και την Θεσσαλονίκη.
Να το θυμίζει άραγε, σε ποιούς; Στους Βούλγαρους, πού λίγες ώρες μετά την είσοδο του Ελληνικού στρατού και την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, ζήτησαν με δόλιους σκοπούς (όπως αποδείχθηκε αργότερα) να εισέλθουν για να ξεκουραστούν τμήματα του Βουλγαρικού στρατού.
Σε λιγες εκατοντάδες μέτρα (απο την οδό Προξένου Λ. Κορομηλά έως τον Λευκό Πύργο) τόση και ιδιαίτερα Ελληνική ιστορία. Θέλω να πιστεύω οτι οι σημερινοί κάτοικοι της Θεσσαλονίκης γνωρίζουν με ακόμα περισσότερες λεπτομέρεις ότι εκεί που κάνουν τον καθημερινό τους περίπατο διαδραματίσθηκαν γεγονότα που μνημόνευσα περιληπτικά και χάραξαν την ζωή και την μοίρα της πόλης.
Φεύγω απο τον Λευκό Πύργο και κατευθύνομαι προς το Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο για να παρακολουθήσω την ομιλία του Κ. Μητσοτάκη. Στο μυαλό μου στριφογυρίζει και με αφορμή η τελευταία ιστορική παρατήρηση, μία μεγάλη απορία.
Η μεγαλυτερη σφαγή αμάχων κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής (1941-1944) δεν έγινε ούτε στα Καλάβρυτα ούτε στο Δίστομο αλλά στην Δράμα (Σφαγή του Δοξάτου). Το χρονικό διάστημα Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1941 οι Βουλγαρικές δυνάμεις κατοχής με αφορμή μία εξέγερση που διοργάνωσαν στελέχη του ΚΚΕ. Συνέλαβαν βασάνισαν και εκτέλεσαν περισσότερους απο 2.000 Έλληνες στην περιοχή της Δράμας. Σε ένα μόνο πρωινό, στις 29 Σεπτεμβρίου 1941 οι Βουλγαρικές δυνάμεις κατοχής εκτέλεσαν μόνο στην πόλη της Δράμας και σύμφωνα με τις πιο ακριβοδίκαιες ιστορικές πηγές πάνω απο 600 Έλληνες άμαχους. Οι σφαγές αμάχων και οι βιαιότητες που έγιναν στις αγροτικές περιοχές της Δράμας είναι πραγματικό ιστορικό γεγονός που μνημονεύεται ακόμα και στα Βουλγαρικά κρατικά αρχεία και αποτελούν σύμφωνα με τις πιο αξιόπιστες ιστορικές πηγές όνειδος για την Ευρωπαική ιστορία.
Σε όλα τα θύματα της φασιστικής θηριωδίας αξίζει και τιμή και ιστορικός σεβασμός.Γιατί όμως στην Εθνική ιστορική συλλογικη μνήμη τα θύματα των Καλαβρύτων και του Διστόμου κατέχουν (και σωστά) εξέχουσα θέση και τα θύματα της σφαγής της Δράμας κοντεύουν να λησμονηθούν.
Μακριά από εμάς η υποψία του εθνικισμού και της μισαλλαδοξίας. Αλλά κάποια στιγμή η ιστορία πρέπει να γραφτεί όπως ακριβώς την όρισαν τα γεγονότα. Και τα γεγονότα αποδεικνύουν οτι το «Μακεδονικό Ζήτημα» το δημιούργησε την περιόδο του 1900 ο Βουλγάρικος Εθνικισμός και την Ελληνικότητα της Μακεδονίας και της Θεσσαλονίκης την αμφισβήτησε έμπρακτά με την δύναμη των όπλων και με σφαγές και βασανισμούς αμάχων ο Βουλγαρικος Φασισμός όπως αυτός εκφραζόνταν από την Τσαρική-Βασιλική Οικογένεια της Βουλγαρίας.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όταν οι πλατείες γέμισαν από Έλληνες που διαφωνούσαν με την Συμφωνία των Πρεσπών κανείς από τους ομιλητές δεν έθεσε τα πραγματικά ιστορικά πλαίσια του προβλήματος. Κανείς από τους ομιλητές δεν μνημόνευσε τις σφαγές των Ελλήνων απο τους Βούλγαρους και κατα την περίοδο του Μακεδονικού αγώνα και κατά την περίοδο πριν τον Β Βαλκανικό πόλεμο, και κατα τις περιόδους της Βουλγαρικής κατοχής στο Α και τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Σφαγές που έγιναν με αποκλειστικό στόχο να αλλοιωθεί η Ελληνικότητα της Μακεδονίας.
Όμως όπως προαναφέραμε την ιστορία την ορίζουν τα γεγονότα και την γράφουν οι νικητές. Και τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι μεγάλοι Έλληνες όπως ο Πρόξενος Λ.Κορομηλάς και ο Ναύαρχος Ν. Βότσης υπό την άξια ηγεσία του εθνάρχη Ε.Βενιζέλου αγωνίστηκαν εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και του Βουλγάρικου μεγαλο-ιδεατισμού και εθνικισμου και νίκησαν αφού πέτυχαν να ενσωματωθεί η Μακεδονία και η Θεσσαλονίκη στον εθνικό κορμό.
Κάτω από αυτό το αντικειμενικό ιστορικό πλαίσιο θεωρώ την εκτενή (κατά τον επίλογο της ομιλιας του) αναφορά του Κ. Μητσοτάκη στον Ε.Βενιζέλο απολυτα επιτυχημένη. Στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας και γενέτειρα του Κ.Καραμανλή και ενώπιον ενός ακροατηρίου με σαφέστατα φίλο-καραμανλικές καταβολές ο Κ. Μητσοτάκης διατύπωσε την αναντίρρητη ιστορική αλήθεια.
Μόνο με τα οράματα του μοναδικού σύγχρονού Έλληνα μεγαλό-ιδεάτη πολιτικού του Ε. Βενιζέλου που δημιούργησε την νεότερη Ελλάδα και έθεσε τις βάσεις του αστικού εκσυγχρονισμού είναι δυνατόν να ξεπεράσει η χώρα μας την κρίση που την μαστίζει τα τελευταία δέκα (10) χρόνια.