«Το ευτυχές είναι ότι ζούμε περισσότερο. Το 2005, ένας άντρας 65 ετών θα ζούσε ακόμα 17 χρόνια και μία γυναίκα 20. Σήμερα, ένας αντίστοιχος 65άρης θα ζήσει ακόμα 18,5 χρόνια και μία γυναίκα 22, ενώ το 2070 θα έχουμε φτάσει τα 24 χρόνια για τους άντρες και τα 27 για τις γυναίκες.

Το δυστυχές είναι ότι γεννάμε λιγότερο. Το 2007, είχαμε 112.000 γεννήσεις και το 2018 μόλις 86.500. Αντιστοιχούν, μόλις 1,38 παιδιά ανά γυναίκα, όταν ο δείκτης διατήρησης του πληθυσμού είναι στα 2,1».

Παράλληλα, ο κ. Μηταράκης τόνισε, σύμφωνα με το ΑΠΕ-ΜΠΕ, πως ένα σύστημα διανεμητικό, όπως το σημερινό, χρειάζεται περίπου τέσσερις εργαζόμενους για έναν συνταξιούχο, για να είναι βιώσιμο. Στο σημείο αυτό, ο υφυπουργός Εργασίας απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, προσθέτοντας ότι ήδη με μέση ηλικία συνταξιοδότησης το 2030 στα 65 έτη, η Ελλάδα βρίσκεται ελαφρώς πιο υψηλά από το μέσο ευρωπαϊκό όρο, που είναι στα 64,7 έτη.

Ο υφυπουργός Εργασίας υπογράμμισε ακόμη πως «Το δημογραφικό αποτελεί τη νούμερο ένα πρόκληση. Μία πρόκληση επηρεάζει το κράτος πρόνοιας, τις δαπάνες υγείας και κοινωνικής αλληλεγγύης. Μία πρόκληση που καταφανώς επηρεάζει τα διανεμητικά συστήματα κοινωνικής ασφάλισης, όπως εφαρμόζονται σήμερα στη χώρα μας και στην κύρια και στην επικουρική ασφάλιση».

Δράσεις με θετικό αντίκτυπο 

Ο κ. Μηταράκης ανέφερε πως, σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, το υπουργείο Εργασίας σχεδιάζει μία σειρά από δράσεις με θετικό αντίκτυπο. Ειδικότερα, τόνισε:

«Πρώτον, σταματάμε να βλέπουμε τιμωρητικά την εργασία των ήδη συνταξιούχων, μειώνοντας την περικοπή των συντάξεών τους. Δεύτερον, εργαζόμαστε για την ανάσχεση του brain drain. Ταυτόχρονα, με κίνητρα και ελέγχους, στηρίζουμε την πλήρη απασχόληση και τις τυπικές μορφές εργασίας, άρα και την εισφοροδότηση. Ωστόσο, όλα αυτά τα μέτρα είναι βραχυπρόθεσμα και πυροσβεστικά».

«Δεν αντιμετωπίζουν την αιτία του προβλήματος, δηλαδή το γεγονός ότι τα διανεμητικά συστήματα δεν μπορούν να σηκώσουν αποτελεσματικά το βάρος του δημογραφικού», διαπίστωσε ο κ. Μηταράκης, συμπληρώνοντας ότι χρειαζόμαστε μεικτά συστήματα κοινωνικής ασφάλισης, στα οποία θα υπάρχει στάθμιση των διαφορετικών κινδύνων (δημοσιονομικού, δημογραφικού, επενδυτικού).