Ο κ. Κωσταρέλλος, ο οποίος μάλιστα ήταν και ο αναπληρωτής εισαγγελέας στη δίκη της Χρυσής Αυγής, κρίνει, σύμφωνα με πληροφορίες, για τους διευθύνοντες της εγκληματικής οργάνωσης, Νίκο Μιχαλολιάκο, Ηλία Κασιδιάρη, Χρήστο Παππά, Ιωάννη Λαγό, Γιώργο Γερμενή, Ηλία Παναγιώταρο και Αρτέμη Ματθαιόπουλο, ότι «οι καταδικασθέντες ασκούσαν πλήρη κυριαρχία πάνω σε όλα τα εγκληματικά γεγονότα (ανθρωποκτονία Φύσσα, επίθεση κατά Αιγυπτίων αλιεργατών κλπ), αφού είχαν συγκροτήσει έναν πλήρη, αυτοματοποιημένο μηχανισμό, με δομή και ιεραρχία, ώστε οι επιδιώξεις της ηγεσίας να διαβιβάζονται και να εκτελούνται αμέσως από κατώτερα όργανα».

Αναφορικά με την απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά του αιγύπτιου αλλιεργάτη, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, ο εισαγγελέας αναφέρει ότι: "Το δικαστήριο δεν στάθμισε ορθά τον βαθμό εγκληματικής διάθεσης των δραστών αφού: α) τα αίτια που τους ώθησαν στην εκτέλεση του εγκλήματος για το οποίο καταδικάστηκαν ήταν ταπεινά, υποταγμένοι απόλυτα στη βούληση των διευθυντών της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, β) προέβησαν στην πράξη χωρίς την παραμικρή αφορμή και γ) ο σκοπός τους ήταν ανθρωποκτόνος στο πλαίσιο της εγκληματικής οργάνωσης". Μάλιστα, σημειώνεται ότι η επίθεση είχε προαναγγελθεί δημόσια από τον Ιωάννη Λαγό.

Μετά την έφεση που ασκήθηκε από τον εισαγγελέα για τους συγκεκριμένους καταδικασθέντες, το δευτεροβάθμιο δικαστήριο δεν δεσμεύεται από το άρθρο 470 του ΚΠΔ, που προβλέπει ότι το Εφετείο δεν μπορεί να επιβάλει μεγαλύτερη ποινή σε έναν κατηγορούμενο από αυτήν που επέβαλε το πρωτόδικο δικαστήριο. Συνεπώς, στην περίπτωση της διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης, η ποινή των 13 ετών μπορεί να φτάσει και τα 15 χρόνια, όπως και στην απόπειρα ανθρωποκτονίας.

Αντίθετα, ο εισαγγελέας δεν άσκησε έφεση όσον αφορά στους καταδικασθέντες ως συνεργούς στην ανθρωποκτονία Φύσσα, ούτε για όσους καταδικάστηκαν για ένταξη στην εγκληματική οργάνωση, ενώ δεν έκανε αποδεκτό το αίτημα των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ για μετατροπή της κατηγορίας από επικίνδυνη σωματική βλάβη σε απόπειρα ανθρωποκτονίας.

Σύμφωνα με πληροφορίες, στις δύο αυτές περιπτώσεις δεν μπορούσε βάσει των στοιχείων να δικαιολογηθεί η έφεση.