Έτσι με βάση πληροφορίες στο τραπέζι έχουν τεθεί ιδέες για παροχή κινήτρων για αφορολόγητο για 7 χρόνια στο 50% του εισοδήματός όσων μετακομίσουν στην Ελλάδα το 2021.

Αυτό θα αφορά θέσεις εργασίας που θα δημιουργούνται εξ υπαρχής. Ουσιαστικά η Ελλάδα μπορεί έτσι να ενισχύσει την τάση μετεγκατάστασης στελεχών σε περιοχές με ήπιο κλίμα και ισορροπημένο κοινωνικό περιβάλλον λόγω πανδημίας. Κάτι που το ενισχύει η επέκταση της τηλεργασίας που ήδη έχει οδηγήσει σε μετεγκατάσταση κατοίκων του εξωτερικού.

Ρόλο σε αυτό φαίνεται να παίζει και το Brexit καθώς δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα αναζητήσουν στέγη εντός ΕΕ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ήδη από τον Ιούνιο του 2019 ο ΣΕΒ σε ειδική μελέτη του είχε αναφέρει ότι απαιτείται μια νέα πολιτική κινήτρων για την προσέλκυση στελεχών.

«Η υπερφορολόγηση μεγιστοποιείται στη μεσαία τάξη και ιδιαίτερα στα εισοδήματα των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα που κατά τεκμήριο έχουν υψηλές δεξιότητες και καταλαμβάνουν θέσεις ευθύνης στην αγορά εργασίας. Ως αποτέλεσμα οι πλέον παραγωγικοί συμπολίτες μας περιορίζονται συχνά σε επαγγελματικές σταδιοδρομίες με χαμηλότερα εισοδήματα ή μεταναστεύουν μαζικά. Έτσι όμως η οικονομία και οι επιχειρήσεις χάνουν τα πλέον παραγωγικά και διεθνώς περιζήτητα στελέχη τους. Τα στελέχη αυτά έχουν κρίσιμο ρόλο στη διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και είναι αυτά που εξασφαλίζουν την ικανότητα της οικονομίας και κοινωνίας να αξιοποιήσει, τελικά προς όφελος όλων, τις ευκαιρίες που δίνει η 4η βιομηχανική επανάσταση» είχε αναφέρει ο ΣΕΒ προσθέτοντας ότι:

«Οι ποιοτικές αδυναμίες της χώρας και το στρεβλό παραγωγικό μοντέλο που ακολουθεί εδώ και δεκαετίες είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα των κινήτρων που δίνει η δομή του φορολογικού συστήματος και η οποία δεν έχει αλλάξει στα χρόνια της κρίσης. Έτσι, πολλές επιχειρήσεις συνεχίζουν να επιλέγουν τη, μερική έστω, δραστηριοποίηση στην παραοικονομία και σε κλάδους που διευκολύνουν την επιλογή αυτή για να αποφύγουν το πλήρες κόστος της υπερφορολόγησης. Η επιλογή αυτή όμως έχει μεγάλο κόστος. Οι επιχειρήσεις εγκλωβίζονται σε ανοργάνωτα και μικρά σχήματα χαμηλής ανταγωνιστικότητας που δεν έχουν ελπίδα επιβίωσης στην εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Οι θέσεις εργασίας που δημιουργούνται από τις επιχειρήσεις αυτές είναι σχετικά λίγες, συχνά ημιδηλωμένες, χαμηλών προοπτικών και χαμηλών αμοιβών. Το δημόσιο ταμείο χάνει σημαντικά έσοδα. Η οικονομία ως σύνολο παραμένει μη ανταγωνιστική με μια σχετικά αδύναμη παραγωγική βάση και, τέλος, η κοινωνία βιώνει τις συνέπειες όλων των προαναφερόμενων.

Υπάρχει έντονος διεθνής φορολογικός ανταγωνισμός από γειτονικές και μη χώρες που προτείνουν ένα καλύτερο συνδυασμό λογικών ή και χαμηλών φόρων και ανταποδοτικών παροχών και ο ανταγωνισμός αυτός θα εντείνεται όσο θα εδραιώνεται η 4η βιομηχανική επανάσταση».

Γιώργος Αλεξάκης