Μόλις πάτησα την ξένη γη ο πανικός δεν άργησε να έρθει όταν συνειδητοποίησα πως η μόνη δεύτερη γλώσσα - μετά τα πορτογαλικά - που μιλούν οι νέοι μου συμπολίτες ήταν ισπανικά κι αυτά με μια προφορά ολότελα διαφορετική απ’ αυτή που εγώ είχα μάθει. Ξαφνικά μαζεύτηκαν γύρω μου πολλές δικαιολογίες για να γυρίσω στη μαμά πατρίδα! Στην Πορτογαλία έζησα την εμπειρία της συγκατοίκησης με δύο Ιταλούς, έναν Κινέζο, έναν Ιρλανδό και μία Γαλλίδα με τους οποίους ναι μεν μας χώριζαν πολλά μα αυτό που μας ένωνε ήταν ένα και ισχυρό. Η ανάγκη της επιβίωσης. Βίωσα το συναίσθημα του να σου κλέβουν την τελευταία τομάτα, αλλά να μη σε νοιάζει διόλου, αφού όλοι μαζί θα την τρώγατε την ίδια μέρα.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο penna.gr