Κοιτώ γύρω βιαστικούς τους ανθρώπους. Μια συμπυκνωμένη απελπισία. Σα να προσπαθούν να αποφύγουν το μοιραίο. Ο χρόνος όμως, είναι πλάι μας.

Κυλάει πίσω από τα τζάμια των ανοιχτών λεωφορείων. Θριαμβεύει στην αιθρία. Και σκοτεινιάζει στην όψη του θανάτου. Ένας υπερόπτης βαδιστής ανάμεσα σε αμέριμνα άνθη.

«Ο παππούς ήρθε από την Κωμιακή της Νάξου. Το συνέχισε ο πατέρας μου. Και τώρα στο πόδι τους είμαι εγώ», λέει ο Νίκος Ι. Σιδερής ένας νέος και καλόκαρδος άνδρας που στέκεται με φωτεινό πρόσωπο πίσω απ΄ τον πάγκο.

Με υποδέχεται με απροσποίητη ευγένεια, παρότι άργησα τέσσερα λεπτά, αλλά, ιδιαιτέρως τυπικός. Κι όταν τον ρωτώ τι σημαίνει για κείνον η ακρίβεια, μου εξηγεί με τον τρόπο του, ότι πάνω- κάτω πλέον σε αυτήν την περιοχή έχει δομήσει τη ζωή του. «Η συνέπεια είναι θέμα συνήθειας. Κι όλοι μου οι φίλοι είναι συνεπείς» λέει ήρεμα. Οι απαντήσεις είναι ήρεμες. «Σε κάνει η δουλειά έτσι. Κι εγώ που πρώτα ήμουν ίσως νευρικός και υπερκινητικός, τώρα είμαι πιο ήρεμος», λέει σαν να διαβάζει τη σκέψη μου.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο penna.gr