Ο θόρυβος από αλυσίδες και τρυπάνια δεν είναι ο πιο οικείος ήχος που μπορείς να ακούσεις στο Ωδείο Αθηνών. Αλλά σήμερα, θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι ήχος χαρμόσυνος. Η μεσημεριανή περιήγηση στο εργοτάξιο του οργανισμού, από αίθουσα σε αίθουσα, ανάμεσα σε ομάδες πολυάσχολων εργατών είναι μια στιγμή δικαίωσης. Δικαίωσης για το τέλος της πολύχρονης εγκατάλειψης στην οποία βρισκόταν το έργο του Ιωάννη Δεσποτόπουλου, δικαίωση για τις πολιτιστικές δραστηριότητες που φιλοξενεί, δικαίωση για την πολύχρονη προσπάθεια της διοίκησης του να το δει, μετά από 45 χρόνια, επιτέλους, ολοκληρωμένο.

Περισσότερα στο monopoli.gr