«Βρισκόμαστε σε εμπόλεμη ζώνη. Οι εικόνες και οι ήχοι θυμίζουν έντονα τους βομβαρδισμούς στην αιματοβαμμένη Συρία. Ένας γιατρός μεταφέρει στα χέρια ένα ημιλιπόθυμο αγόρι στη σκηνή που έχουν στήσει την αυτοσχέδια κλινική τους οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα. Ξεκινά η παροχή πρώτων βοηθειών. Όμως ξαφνικά ο πολύτιμος ορός εξαφανίζεται. Το ίδιο συμβαίνει και με τη μάσκα οξυγόνου όταν πλησιάζει στο πρόσωπο του παιδιού. Η ζωή του αγοριού κινδυνεύει. Μέχρι που ο ορός και η μάσκα επανεμφανίζονται και οι γιατροί είναι πλέον σε θέση να προσφέρουν τη σωτήρια βοήθεια στο παιδί».

Το μοναδικό πράγμα στο οποίο μερικές φορές σε βοηθά ο Πολιτισμός, είναι να αντέχεις τη βαρβαρότητα.

Αναδεικνύεται θεαματικά το αξίωμα αυτό στις μέρες μας, τη  στιγμή που με αφετηρία της Αυστρία και τις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης έχει ξεκινήσει ένα ντόμινο αποκλεισμών που κατηφορίζει ορμητικά προς τα Δυτικά Βαλκάνια και απειλεί να μετατρέψει την Ελλάδα σεανοικτό στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων.  

Τουλάχιστον τέσσερις νεκροί και δέκα τραυματίες είναι ο μέχρι τώρα απολογισμός της επίθεσης με πύραυλο σε νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην περιοχή Ράζεχ στην Υεμένη, όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση της οργάνωσης.

Τραγικά είναι τα στοιχεία που έρχονται στο φως της δημοσιότητας και αφορούν τους θανάτους από την προσπάθεια των προσφύγων να μεταβούν στη χώρα μας.

«Όχι γιατρέ μου δεν είσαι άνθρωπος, είσαι η ελπίδα μου, είσαι οι προσευχές μου, μου είπε», γράφει ο Χρήστος Χρήστου από την αποστολή στη Ζάμπια, ενώ σε μια επιγραφή δίπλα ξεχωρίζει το μήνυμα του Κώστα Ντάνη από τη Σιέρα Λεόνε… «Μαριάμα 5 ετών, η μόνη επιζήσασα από μια ολόκληρη οικογένεια. Η ίδια βρέθηκε θετική στον ιό, κατάφερε όμως να θεραπευτεί και συνέχισε να χαμογελά».