Είναι ενδεικτικό ότι από το 2008, ο αριθμός αγοραπωλησιών μειώθηκε κατά 72%, ενώ οι τιμές κατοικιών υποχώρησαν κατά 41%, με την θεαματικότερη μείωση να καταγράφεται στα αστικά κέντρα.

Την ίδια στιγμή, η φορολογία στην ακίνητη περιουσία αυξήθηκε 6 φορές σε σχέση με το 2010, αντιπροσωπεύοντας σχεδόν το 2% του διαθέσιμου εισοδήματος κατά κεφαλή.

Το 2050 η επάνοδος των τιμών στα επίπεδα του 2008

Ζοφερή όμως προμηνύεται  και η μελλοντική πραγματικότητα για την αγορά κατοικίας. 

Με βάση ένα ρεαλιστικό σενάριο για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας με το κατά κεφαλήν ΑΕΠ να επιστρέφει στα προ κρίσης επίπεδα περίπου το 2030, προβλέπεται ότι οι αξίες των κατοικιών θα επανέλθουν στο επίπεδο που βρίσκονταν την περίοδο 2002-2008 μετά το 2050 και υπό την προϋπόθεση ότι ο μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησής τους θα είναι της τάξης του 0,6%. 

Αντίστοιχα, η αποκατάσταση της ισορροπίας μεταξύ προσφοράς και ζήτησης στην εγχώρια αγορά κατοικίας προβλέπεται έπειτα από σχεδόν τρεις δεκαετίες από σήμερα, το έτος 2047.

Για να επιστρέψει μάλιστα η αγορά κατοικίας στο επίπεδο που είχε βρεθεί τα τελευταία χρόνια πριν από την οικονομική κρίση, θα πρέπει η πραγματική οικονομική ανάπτυξη να διαμορφωθεί σε 3,5% ετησίως για πολύ μεγάλη χρονική περίοδο. 

Παράλληλα, προϋπόθεση για την τόνωση της ζήτησης είναι η σταδιακή μείωση της φορολογίας στα ακίνητα, ενώ η στεγαστική πίστη θα πρέπει να ακολουθεί τουλάχιστον τους ρυθμούς ανάπτυξης του ΑΕΠ.

Τα παραπάνω οδηγούν τους αναλυτές της PwC στο συμπέρασμα ότι η ελληνική αγορά κατοικίας θα ανακάμψει με βραδύτερο ρυθμό απ’ ό,τι η ελληνική οικονομία, ιδίως αν δεν ληφθούν μέτρα ενθάρρυνσης της ζήτησης και μείωσης της υπερπροσφοράς.