Ενας ειδικός επί του θέματος, μάς διηγήθηκε μια ιστορία: «Θα μπορούσε να ήταν μελέτη, αλλά δεν τήρησα τις τυπικές διαδικασίες δειγματοληψίας και ιστορικότητας ώστε να το τεκμηριώσω και επιστημονικά. Κάποτε είχα ασθενείς κάποιους μπαμπάδες που έχασαν τη δουλειά τους. Τους βοήθησα να ξεπεράσουν την κατάθλιψη και ταυτόχρονα να δείχνουν δυνατοί στο σπίτι και στα παιδιά τους. Σήμερα έχω ασθενείς κάποια από τα παιδιά τους. Ολα τους θυμούνται ότι ο μπαμπάς τους προσπαθούσε να μη δείχνει στεναχωρημένος. Ολα το εκτιμούν αυτό, αλλά θα προτιμούσαν να ήταν ο εαυτός τους: να δείχνουν στεναχωρημένοι και αδύναμοι».

Θα ήταν άραγε σωστό αυτό, αναρωτιέται ο ψυχίατρος σήμερα. Το εκτιμούν αυτό τώρα επειδή μεγάλωσαν και ωρίμασαν; Αν οι γονείς του έδειχναν ευάλωτοι τότε, μήπως είχαν καλλιεργηθεί ανασφάλειες;

Ποια είναι η σωστή απάντηση; Για να καταλήξουμε ή τουλάχιστον να προσεγγίσουμε μία απάντηση απευθυνθήκαμε και σε άλλους ειδικούς, ψυχιάτρους, ψυχολόγους και παιδοψυχολόγους.

Οι απόψεις λίγο έως πολύ συγκλίνουν, παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις: η αλήθεια και η αντιμετώπιση της πραγματικότητας είναι οι πιο σοφές λύσεις.

Το πρόβλημα με τα μικρά παιδιά είναι ότι δεν γνωρίζουν ακριβώς όλες τις πτυχές της πραγματικότητας, με αποτέλεσμα να διαστρεβλώνεται η αλήθεια στα μάτια τους. Είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο.

Για το λόγο αυτό, το πρώτο βήμα στη διαπαιδαγώγηση είναι η εκπαίδευση για την πραγματικότητα. Χωρίς να αφαιρούμε από το παιδί την ανάγκη για παραμύθια και φαντασία, η γνώση της πραγματικότητας πρέπει να αποτελεί καθημερινή μέριμνα του παιδιού, όπως η γνωριμία του με τις τροφές.

H συνέχεια στο eranistis.eu - The Personal Finance Magazine