Τα άτομα που θα συνιστούν την Επιτροπή Εποπτείας δεν θα είναι τυχαία, αλλά θα προέρχονται από διεθνείς ελεγκτικές και συμβουλευτικές εταιρείες.
Τα παραπάνω θα κληθούν να υπογράψουν οι τράπεζες, στο πλαίσιο της σύμβασης με το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), ώστε να λάβουν και τα υπόλοιπα κεφάλαια, πλην της προκαταβολής των 18 δισ. ευρώ που ήδη έχουν απορροφήσει, προκειμένου να κλείσουν τα αποτελέσματα του 2011 (διότι διαφορετικά θα είχαν δείκτες αρνητικούς). Εν όψει της ανακεφαλαιοποίησης, που γενικευμένα θα ισχύσει για τις συστημικές τράπεζες, πιθανότατα την άνοιξη του 2013 (με την ολοκλήρωση των γενικών συνελεύσεων των τραπεζών), η ίδια η τρόικα θέλει να πιστοποιήσει και να εξασφαλίσει ότι τα κεφάλαια που θα χορηγηθούν δεν θα πάνε.... «υπέρ πίστεως», αλλά θα υπάρχει κάθε έλεγχος. Γι' αυτό, άλλωστε, και θα υπάρχει μνεία πολύ αυστηρών κριτηρίων, προκειμένου για την έγκριση χρηματοδότησης κάθε επιχείρησης, γι' αυτό και τα πολιτικά κόμματα θα βρεθούν εκτός πιστωτικού συστήματος, γι' αυτό και γίνεται λόγος, για πλαφόν στις αμοιβές των τραπεζιτών.
Big Brother
Από τη στιγμή λοιπόν, που η Επιτροπή Εποπτείας προβλέπεται από την Κοινοτική νομοθεσία και περιλαμβάνεται στο νέο μνημόνιο, είναι «θεσμοθετημένη». Στις αντιδράσεις των τραπεζιτών που δεν τους αρέσει καθόλου η ιδέα του «μεγάλου αδερφού», δεν υπάρχει ευήκοον ους. Αλλωστε, οι δανειστές, η ίδια η ΕΕ και η τρόικα, θέλουν να ξέρουν πού πηγαίνει το κάθε ευρώ! Το μόνο θεωρητικά ελαφρυντικό στοιχείο της όλης κατάστασης είναι ότι ο ρόλος των επιτρόπων είναι προσωρινός και παύει να ισχύει μόλις οι τράπεζες αποπληρώσουν το Ταμείο. Βέβαια, αυτό δεν θα γίνει πριν από μία πενταετία και μάλιστα αν καταφέρει να πείσει τους μετόχους της να συμβάλουν, ώστε να επιστραφεί η κρατική βοήθεια. Διότι διαφορετικά, το ΤΧΣ ως μέτοχος θα διοικεί μία κρατικοποιημένη τράπεζα έως ότου και αν βρει επενδυτή να την αγοράσει...
Η αλήθεια είναι ότι «το πάρτι τελείωσε», όπως χαρακτηριστικά σχολιάζουν τραπεζικοί και χρηματιστηριακοί παράγοντες εδώ και καιρό. Όσο και χρηστή να είναι η διαχείριση των διοικήσεων των τραπεζών και συνεπής η τήρηση των δεσμεύσεων που έχουν λάβει και των σχεδίων αναδιάρθρωσης, όσο και αν εφαρμόζεται κάθε κανόνας εταιρικής διακυβέρνησης, καμία διοίκηση δεν βλέπει ευχάριστα το να παρακολουθείται ανά λεπτό και για κάθε ευρώ, όταν μέχρι σήμερα δεν έδινε λογαριασμό, παρά μόνο στους μετόχους, στις γενικές συνελεύσεις...
Αυτή η παράμετρος, όμως, όσο και αν ενοχλεί, είναι το λιγότερο. Το πιο σημαντικό είναι να μπορέσουν οι ελληνικές τράπεζες, που μέσω ανακεφαλαιοποίησης παραμένουν βιώσιμες και συστημικές, να απεγκλωβιστούν από τη συμμετοχή του κράτους, επιστρέφοντας τα κεφάλαια που δανείζονται από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, μέσα στην πενταετία το αργότερο, αποδεικνύοντας ότι μία δύσκολη στιγμή πέρασε και ο έλεγχος επιστρέφει στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα.