Η απόφαση του Αρείου Πάγου, βασίζεται στην Ευρωπαϊκή οδηγία 90/270/ΕΟΚ, σύμφωνα με την οποία οι εργοδότες πρέπει να σχεδιάζουν κατά τέτοιο τρόπο τη δραστηριότητα των εργαζομένων τους, ώστε όσοι απασχολούνται, σε καθημερινή βάση, μπροστά από οθόνες οπτικής απεικόνισης, πρέπει ή να διακόπτουν την εργασία τους περιοδικά με διάλειμμα, ή να αλλάζουν επαγγελματική δραστηριότητα, απασχολούμενοι σε άλλες εργασίες όπου δεν απαιτείται η χρήση οθονών.
Ωστόσο, για τις περιπτώσεις που δεν γίνεται να εναλλάσεται η εργασία, θα πρέπει να χορηγείται στους εργαζομένους διάλειμμα έως 15 λεπτά ανά δίωρο, χωρίς, όμως, να μπορούν να λαμβάνουν το χρόνο των διαλειμμάτων συσωρευτικά. Δηλαδή, δεν μπορούν να μαζεύουν τα 15λέπτα διαλείμματα όλα μαζί, ώστε να φεύγουν το μεσημέρι νωρίτερα, ή να πιάνουν δουλεία αργότερα από το προβλεπόμενο ωράριο.
Η επίμαχη Ευρωπαϊκή οδηγία, επικυρώθηκε από την Ελλάδα με το Προεδρικό Διάταγμα 398/1994, που αφορά τις ελάχιστες προδιαγραφές ασφαλείας και υγείας, κατά την εργασία με οθόνες οπτικής απεικόνισης.
Οι αρεοπαγίτες, ερμηνεύοντας την ισχύουσα νομοθεσία, έκριναν ότι η χορήγηση του 15λεπτου διαλείμματος «υλοποιείται μετά από διαβουλεύσεις μεταξύ της εργοδοσίας και των εργαζομένων, δεδομένου ότι η οδηγία 90/270/ΕΟΚ δεν περιέχει διατάξεις δεκτικής άμεσης εφαρμογής, παρέχει μόνο γενικές κατευθύνσεις προς τα κράτη - μέλη, υποχρεούμενα να συμμορφωθούν και να εξειδικεύσουν το περιεχόμενο της».
Στο πλαίσιο αυτό, συνεχίζει η απόφαση, ακολούθησε το ΠΔ 398/1994, που περιέχει κατευθυντήριες οδηγίες εφαρμογής της Ευρωπαϊκής νομοθεσίας, αφήνοντας σχετική ελευθερία για τον τρόπο επιλογής της συμμόρφωσης - διάλειμμα ή αλλαγή δραστηριότητας - το χρόνο του διαλείμματος, καθώς προβλέπεται μόνο ο ανώτερος χρόνος του και όχι ο ελάχιστος.
Η απόφαση, προέκυψε ως αποτέλεσμα της προσφυγής εκδότη εισιτηρίων του ΚΤΕΛ Μαγνησίας, ο οποίος εργαζόταν με σχέση εργασίας αορίστου χρόνου και ο οποίος χρησιμοποιούσε ηλεκτρονικό υπολογιστή από το 1990. Ειδικότερα, ο εργαζόμενος του ΚΤΕΛ, ζητούσε, με βάση το επίμαχο ΠΔ 398/1994 και την διαιτητική απόφαση 9/1997 η οποία καθορίζει τους όρους αμοιβής και εργασίας των απασχολουμένων στα ΚΤΕΛ, να του καταβληθεί αποζημίωση για τις ώρες των διαλειμμάτων που δεν έλαβε, παρά τη νομοθετική πρόβλεψη, σε συνδυασμό με τις διατάξεις περί αδικαιολόγητου πλουτισμού του εργοδότη, καθώς και χρηματική ικανοποίηση λόγω της ηθικής βλάβης που υπέστη.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απέρριψε την αίτηση αναίρεσης του εργαζόμενου, καθώς στην επίμαχη διαιτητική απόφαση δεν αναφέρεται εάν έχει γίνει αποδοχή της υποχρέωσης του ΚΤΕΛ για τη χορήγηση του διαλείμματος, κάτι που αποτελεί προϋπόθεση για τη χορήγησή του.