«Σταδιακά όλοι αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι το 2009 θα είναι ένα έτος μηδενικής ανάπτυξης για την παγκόσμια οικονομία. Φαίνεται ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τα έτη που θα ακολουθήσουν είναι μια χαμένη δεκαετία ιαπωνικού τύπου στασιμότητας, αλλά σε παγκόσμια κλίμακα. Για την αποφυγή μιας ιαπωνικού τύπου πολυετούς οιονεί ύφεσης, μορφής L ή στασιμότητας-αποπληθωρισμού (ενός μοιραίου συνδυασμού στασιμότητας, ύφεσης και αποπληθωρισμού) είναι απαραίτητος ο κατάλληλος, συνεκτικός και αξιόπιστος συνδυασμός χρηματικής ανακούφισης (παραδοσιακός και ανορθόδοξος), παροχής δημοσιονομικών κινήτρων, κατάλληλης εξυγίανσης του οικονομικού συστήματος και ελάφρυνσης του δανειακού βάρους ιδιωτικών φορέων (νοικοκυριών και μη χρηματοοικονομικών εταιρειών).
Η ευρωζώνη είναι αρκετά πίσω από τις ΗΠΑ στις προσπάθειές της καθώς: α) η ΕΚΤ είναι πίσω όσον αφορά τα ποσοστά πολιτικής περικοπών και τη δημιουργία μη παραδοσιακών μηχανισμών αντιμετώπισης της ρευστότητας και της χρηματοπιστωτικής κρίσης, β) τα δημοσιονομικά κίνητρα είναι πολύ ανίσχυρα καθώς όσοι μπορούν να ανταποκριθούν (Γερμανία) έχουν χλιαρή διάθεση απέναντί τους και όσοι τα χρειάζονται περισσότερο (Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ιταλία) έχουν τις μικρότερες δυνατότητες να τα αποκτήσουν επειδή έχουν ήδη μεγάλα ελλείμματα του προϋπολογισμού, γ) δεν υπάρχει διασυνοριακή κατανομή του βάρους του δημοσιονομικού κόστους της προστασίας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.
Οι ΗΠΑ έχουν κάνει περισσότερα (με την επιθετική χρηματική τους ανακούφιση και το σημαντικό οικονομικό κίνητρο που θέτουν) αλλά δύο βασικά στοιχεία που είναι ζωτικής σημασίας για την αποφυγή μιας οιονεί ύφεσης εξακολουθούν να λείπουν: η κατάλληλη εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος που μπορεί να απαιτεί κατάλληλη διαλογή μεταξύ φερέγγυων και αφερέγγυων τραπεζών και κρατικοποίηση πολλών τραπεζών, καθώς και μια πιο επιθετική και σαρωτική λύση στο αφόρητο δανειακό βάρος εκατομμυρίων αφερέγγυων νοικοκυριών.
Πολύ συζήτηση γίνεται και για το τι θα κάνουν οι κυβερνήσεις με το θέμα των τραπεζών. Σε πολλές χώρες οι τράπεζες είναι ίσως πολύ μεγάλεςγια να καταρρεύσουν αλλά και πολύ μεγάλες για να σωθούν, καθώς οι οικονομικοί/δημοσιονομικοί πόροι του Δημοσίου ίσως να μην επαρκούν για την αποκατάσταση τόσο μεγάλων ανεπαρκειών στο χρηματοοικονομικό σύστημα. Παραδοσιακά, μόνον οι αναδυόμενες αγορές αντιμετώπιζαν - και εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν - αυτό το πρόβλημα. Αλλά τώρα ένας τόσο σημαντικός κίνδυνος - όπως εκτιμάται από τα περιθώρια του Δημοσίου - αναδύεται επίσης σε πολλές ευρωπαϊκές οικονομίες των οποίων οι τράπεζες είναι ίσως μεγαλύτερες από ό,τι η ικανότητα του Δημοσίου να τις σώσει: Ισλανδία, Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Βέλγιο, Ελβετία και, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, ακόμα και το Ηνωμένο Βασίλειο. Η διαδικασία της κοινωνικοποίησης των ιδιωτικών απωλειών που έχει προκαλέσει αυτή η κρίση έχει ήδη μετακινήσει ένα μεγάλο μέρος του παθητικού του ιδιωτικού τομέα στα βιβλία του Δημοσίου: τράπεζες, άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και, ίσως αρκετά σύντομα, νοικοκυριά και ορισμένες σημαντικές μη χρηματοπιστωτικές εταιρείες. Σε κάποιο βαθμό μια κρατική τράπεζα μπορεί να καταρρεύσει, και σε αυτήν την περίπτωση η ικανότητα των κυβερνήσεων να δεσμευτούν πειστικά ότι θα λειτουργήσουν ως στήριγμα για το χρηματοπιστωτικό σύστημα - συμπεριλαμβανομένων εγγυήσεων καταθέσεων - θα μπορούσε να αποδυναμωθεί»
O καθηγητής Nouriel Roubini, o άνθρωπος που πρώτος προέβλεψε με ακρίβεια τη σημερινή οικονομική κρίση το 2006 και ο οποίος θεωρείται ένας από τους κορυφαίους οικονομολόγους των ημερών μας, θα βρεθεί στην Ελλάδα θα βρεθεί στις 11 Ιουνίου, στο 8º Συνέδριο Οικονομικών Διευθυντών της KPMG,
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ TON NOURIEL ROUBINI
Ο Nouriel Roubini είναι καθηγητής Οικονομικών στο Stern School of Business του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης και πρόεδρος του συμβουλευτικού οργανισμού για οικονομικά θέματα RGE Monitor. Το Institu