Κατά τον Dullien, η Agenda 2010 και οι μεταρρυθμίσεις του καγκελαρίου Schröder προ ετών (μετά το 2003) περιέλαβαν μέτρα ευελιξίας για την αγορά εργασίας, περιορισμό του κοινωνικού κράτους και μείωση των δαπανών για την έρευνα, την ανάπτυξη και την εκπαίδευση τα οποία έχουν όντως συμβάλλει στην ανταγωνιστικότητα της γερμανικής οικονομίας (πιθανόν προσωρινά) ενισχύοντας τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα.

Ωστόσο, αφενός τέτοιου είδους μέτρα έχουν τα όριά τους εντός της Γερμανίας (περιορίζουν την παραγωγικότητα της εργασίας και την ανάπτυξη) και αφετέρου δεν είναι δυνατόν να τα μιμηθούν οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.

Η ενδεχόμενη μείωση των δαπανών έρευνας και ανάπτυξης (R&D) σε πολλές χώρες ταυτόχρονα θα μείωνε δραστικά το ρυθμό της τεχνολογικής προόδου βλάπτοντας μακροπρόθεσμα τις προοπτικές ανάπτυξης, υποστηρίζει ο αναλυτής.

Η ίδια η Γερμανία μπόρεσε να επωφεληθεί οριακά από τις περικοπές σε R&D μόνον επειδή ήδη βρισκόταν σε υψηλή κατάταξη σε ό,τι αφορά τις επιδόσεις στον τομέα αυτόν.

Και η κατά το γερμανικό πρότυπο αντιπληθωριστική συγκράτηση των μισθών θα μείωνε τη ζήτηση ακριβώς την εποχή που οι επιχειρήσεις αναζητούν πελάτες (και) στην Ευρώπη. Γενικότερα η σε μεγάλη έκταση εφαρμογή των πολιτικών μείωσης του εργατικού κόστους θα οδηγούσε σε έναν αδιέξοδο και επιβλαβή για όλους ανταγωνισμό εσωτερικών υποτιμήσεων.

Η μίμηση του γερμανικού μοντέλου εν συνόλω δεν αποτελεί επωφελή διέξοδο για τις ευρωπαϊκές οικονομίες, πλην όμως επί μέρους πλευρές του οι οποίες ενδεχομένως θα β ε λ τ ί ω ν α ν τις επιδόσεις ευρωπαϊκών χωρών σε παραγωγικότητα, ποιότητα παραγωγής και απασχόληση πρέπει να εξεταστούν προσεκτικά με παράλληλη πρόνοια για την αποφυγή δυσμενών συνεπειών σε άλλες επίσης ε υ ρ ω π α ϊ κ έ ς χώρες και μακροπρόθεσμα στην ανάπτυξη.

Πηγή: ΕCFR