Πιο αναλυτικά, η ουδέτερη ζώνη Ελλάδας-ΠΓΔΜ εξακολουθεί να παραμένει κλειστή εδώ και ένα 24ωρο, με αποτέλεσμα να μην περάσει ούτε ένας άνθρωπος, σήμερα, στη γειτονική χώρα. Χθες επετράπη η διέλευση σε μόλις 300 πρόσφυγες από το Ιράκ και τη Συρία.
Στον καταυλισμό, νωρίς το βράδυ της Κυριακής, υπολογίζεται ότι βρίσκονταν περισσότεροι από 6.500 άνθρωποι, καθώς συνεχώς φθάνουν όλο και νέοι μετανάστες και πρόσφυγες, με ταξί, λεωφορεία ή και με τα πόδια. Οι σκηνές πλέον απλώνονται μέχρι τα πρώτα σπίτια του χωριού, ενώ και πάλι δεν είναι αρκετές για να φιλοξενήσουν όλους τους ανθρώπους που έχουν συγκεντρωθεί στα σύνορα, ορισμένοι εκ των οποίων περιμένουν για να περάσουν από την άλλη πλευρά του φράχτη ακόμη και 10 ημέρες.
Γύρω στις 20:00, 300 άτομα είχαν συγκεντρωθεί στο φράχτη φωνάζοντας συνθήματα, καθώς είχε κυκλοφορήσει η πληροφορία ότι οι αρχές της ΠΓΔΜ θα άνοιγαν λίγο τα σύνορα.
Εντωμεταξύ οι συνθήκες κάτω από τις οποίες διαβιούν πρόσφυγες και μετανάστες στην Ειδομένη είναι άσχημες. Ο αριθμός των προσφύγων και των μεταναστών είναι τόσο μεγάλος που δεν επαρκούν τα τρόφιμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλοί περιμένουν στην ουρά τέσσερις με πέντε ώρες για ένα σάντουιτς, με πολλούς από αυτούς στο τέλος να μην καταφέρνουν να πάρουν κάτι και να πέφτουν για ύπνο νηστικοί. Οσοι έχουν ακόμη λεφτά αγοράζουν τρόφιμα από τις καντίνες, αλλά και αυτοί αναφέρουν ότι τα χρήματά τους τελειώνουν. Ουρές, όμως, σχηματίζονται και για το νερό...
Εντωμεταξύ, λίγο πριν τις 8 άνοιξε η σιδηροδρομική γραμμή στην Ειδομένη καθώς απομακρύνθηκαν μόνοι τους οι πρόσφυγες που την είχαν καταλάβει νωρίτερα σε ένδειξη διαμαρτυρίας, φωνάζοντας συνθήματα διαμαρτυρίας και κρατώντας πλακάτ όπου αναγράφονταν «Ανοίξτε τα σύνορα», «Είμαστε άνθρωποι και έχουμε δικαιώματα», «Βοηθήστε μας Μέρκελ».
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που είναι συγκεντρωμένοι στο σημείο αγωνιούν για το τι θα γίνει, ενώ η ατμόσφαιρα είναι ιδιαιτέρως φορτισμένη. Σαν έναν νεαρό Σύρο, με κομμένο πόδι, που ψελλίζει ότι στα 20 του έχασε, στον πόλεμο το πόδι του και όλη τη ζωή του.«Και σεις μου μιλάτε για κλειστά σύνορα; Πού είναι η αξία της Ευρώπης;» φωνάζει. Όλοι πάντως δηλώνουν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να περιμένουν να ανοίξει η ουδέτερη ζώνη.«Είμαι 17 μέρες στον δρόμο με την οικογένειά μου και τα δυο παιδιά μου, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω», έλεγε με απόγνωση ένας άλλος Σύρος ξαπλώνοντας στις σιδηροδρομικές γραμμές.