Οι τεχνολογικές εξελέξεις τρέχουν τόσο γρήγορα τα τελευταία 50 χρόνια που συχνά η κοινωνίες αδυνατούν να ακολουθήσουν τον ξέφρενο ρυθμό τους. Κάτι αντίστοιχο θεωρώ ότι έχει γίνει τα τελευταία χρόνια με τα Social Media.

Τα υποδεχθήκαμε με τον ενθουσιασμό και τη λαχτάρα που ένα τρίχρονο ανακαλύπτει το πρώτο του παγωτό.  Πανδαισία χρωμάτων και γεύσης.Είχαμε βλέπεις εξοικειωθεί πλέον με το internet. Στη δουλειά μας, στο σπίτι, στις διακοπές παντού. Σε laptop, tablet, κινητό..παντού. Αλλά τα social media ήταν κάτι διαφορετικό. Η αμεσότητα. Θέλω να πω κάτι τώρα. Και το λέω. Και θα με ακούσουν. Θέλουν δε θέλουν. Και ερχόμαστε όλοι κοντά και πάλι. Παλιοί χαμένοι συμμαθητές , φίλοι από καλοκαιρινές διακοπές που χαθήκαμε ή γνωστοί από το στρατό. «Friend request» και είμαστε όπως παλιά. Είμαστε όντως;

Το Facebook και το Twitter αναδείχθηκαν σε βήμα κοινωνικοποίησης, αλλά σε μεγάλο βαθμό λανθάνουσας. Πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις την «κοινωνικοποίηση» ενός εφήβου με 320 «φίλους» στο Facebook που δεν έχει βγει όμως από το σπίτι του 3 ολόκληρα εικοσιτετράωρα; Γιατί όμως; Ισως γιατί κρυμμένος πίσω από ένα πληκτρολόγιο έχεις δεκάδες επιλογές. Μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Μπορείς όμως να είσαι μια περσόνα που εσύ ο ίδιος θα επιλέξεις. Μπορείς να ξύσεις ή να αμβλύνεις γωνίες. Να βάλεις χρώμα ή να παίξεις με ασπρόμαυρο. Μπορείς να είσαι αυτός που είσαι ή αυτός που θα ήθελες να είσαι χωρίς να χρειάζεται να βγεις στην αρένα με τα λιοντάρια. Σπίτι σου,ασφαλής. 

Καταιγισμός προσωπικής πληροφόρησης. Για τα πάντα. Μοιραζόμαστε φωτο από τις καλοκαιρινές μας διακοπές(ναι αυτό θα το κάναμε ούτως ή αλλως), αλλά και από το παστίτσιο που μόλις φτιάξαμε χθες. Και δώστου βροχή τα «likes» για τη μπεσαμέλ που έδεσε σωστά. Σαν την κλειδαρότρυπα του σπιτιού μας να την κάναμε τρύπα στον τοίχο. Ηθελημένα κιόλας. Με μια προυποθεση όμως. Το «like»…Αλλιώς τι νόημα έχει όλο αυτό. Με εγκρίνεις. Με επιβραβεύεις. Προέφηβος  έλεγε πρόσφατα σε έρευνα ότι σκανάριζε τα ποστ του και αν δεν είχαν likes τα κατέβαζε. Καθάρισε έτσι. Η μήπως όχι; Και αν δε πρόλαβες το «κακό»;

Κάθε δημοσίευση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα εν δυνάμει δρεπάνι-μπουμερανγκ. Μπορεί να γυρίσει και να σε αποκεφαλίσει. Ιδιαίτερα αν είσαι δημόσιο πρόσωπο. Τα posts κοινοποιούνται και τα tweets γίνονται retweeted με ταχύτητα αστραπής. Και αποθεώνουν ή καταστρέφουν στη στιγμή. Δημόσιοι λειτουργοί αλλά και πολιτικά πρόσωπα σκανάρονται μόλις αναλάβουν επίσημο πόστο για το τι είχαν πει ή γράψει κατά το παρελθόν. Και ο κανόνας είναι ότι είχαν γράψει πολλά.  Ισως σε friendly-social επίπεδο. Αλλά και αυτά μένουν και θα κριθούν. Μεγαλοστελέχη εταιριών, πλήρωσαν με παραίτηση ένα άστοχο αστείο. Μα είναι το ίδιο αστείο που έκαναν επί χρόνια στη παρέα τους. Και το έκαναν και στα social media. «Friends» άλλωστε και αυτοί.

Ο πολιτικός λόγος έγινε εκπληκτικά άμεσος. Ένα μόνιμα ανοιχτό μικρόφωνο με εκατοντάδες ακροατές. Ένα τιτίβισμα αρκεί για να σχολιάσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος το Χ θέμα ενώ ακόμα δεν έχει πλύνει δόντια. Και η αντιπολίτευση απαντά. Με τιτίβισμα και αυτή. Η αμεσότητα καταντάει καφενειακή. Ατάκα στην ατάκα σε ένα ντέρμπι αναμονής του ολισθήματος. Κομματικά στελέχη ή μη αναλαμβάνουν τον ρόλο των τρολς του διαδικτύου. Σε διατεταγμένοι υπηρεσία, εμφανίζονται ως απλοί σχολιάζοντες πολίτες βάλοντας κατά αντιπάλων με κόσμιο ή με επιθετικό τρόπο.

Και κάπου μέσα σε όλα αυτά εσύ. Που και εσύ γράφεις, σχολιάζεις, κάνεις «likes» και κοινοποιείς. Είσαι μέσα στην εποχή σου. Και σου αρέσει. Και πρέπει να σου αρέσει. Φτάνει το πληκτρολόγιο να είναι ο καθρέφτης σου. Και φτάνει να μπορείς να ξεχωρίζεις το πρόβατο από την άλλη πλευρά από τον λύκο που φόρεσε προβειά.

Θα την βρούμε την περπατησιά μας και στα Social Media. Και θα ισορροπήσουμε. Όπως και με τόσο άλλα στη ζωή μας. Προσοχή όμως μέχρι τότε στις μπανανόφλουδες . Γιατί το πέσιμο είναι άσχημο.