Σε διεθνές επίπεδο όλες οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες διαθέτουν τεράστια κεφάλαια για την έρευνα και τη δημιουργία νέων φαρμάκων και σκευασμάτων αναζητώντας συνεργασίες σε κράτη όπου υπάρχει επαρκές νομοθετικό πλαίσιο και οι επενδυτές ή οι ερευνητές δεν αντιμετωπίζονται ως «μιάσματα».

Ενδεικτικό είναι ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο Βέλγιο, που πληθυσμιακά είναι περίπου όσο και η χώρα μας, το Σύστημα Υγείας εισπράττει ετησίως 1,2 δισεκατομμύρια ευρώ για τη χρηματοδότηση κλινικών μελετών. Την ίδια στην Ελλάδα εισρέουν μόνο 80 εκατομμύρια ευρώ παρά το ότι τα τελευταία χρόνια οι πολιτικές ηγεσίες του Υπουργείου Υγείας, τα τελευταία χρόνια, παροτρύνουν τους γιατρούς να συμμετέχουν σε κλινικές μελέτες ώστε να εισρέουν κεφάλαια που είναι πολύτιμα, υπό τις παρούσες οικονομικές συνθήκες.

Το μέρισμα του κράτους

Σημειώνεται ότι από τα κεφάλαια αυτά το δημόσιο εισπράττει Φόρο Προστιθεμένης Αξίας 23%, τα δημόσια νοσοκομεία ποσοστό 15% επί του συνόλου της μελέτης και η κατά τόπους Υγειονομική Περιφέρεια επιπλέον 5%, χωρίς ουσιαστικά να προσφέρει κάποιο απτό έργο. Την εκάστοτε μελέτη υλοποιούν γιατροί οι οποίοι και πληρώνονται νομίμως, καταβάλλοντας μάλιστα και φόρο 20% επί της αμοιβής τους.

Ωστόσο το πλαίσιο που υπάρχει και «ρυθμίζει» τις κλινικές μελέτες αποτρέπει ουσιαστικά όσους θέλουν να… δουλέψουν περισσότερο αποστερώντας το κράτος από πολύτιμους πόρους.

Κι αυτό γιατί υπάρχει ανώτατο όριο αποδοχών για τους γιατρούς που φτάνει τις 4.500 ευρώ μηνιαίως, που αν τις ξεπεράσει κάποιος δεν μπορεί να πληρωθεί για κλινική μελέτη που έχει συμμετάσχει. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ίδιος ο γιατρός με υπεύθυνη δήλωση πρέπει να βεβαιώσει ότι δεν ξεπερνά τις 4.500 ευρώ μηνιαίως. Το ποσό δηλαδή που λαμβάνει ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ ή ο ΠτΔ που αποτελούν τις κορυφές της πολιτειακής μας οργάνωσης, όπως πριν καιρό είχε δηλώσει πρώην υπουργός Υγείας μιλώντας σε νοσοκομειακούς γιατρούς.

Με άλλα λόγια παρά το γεγονός ότι το Δημόσιο προτρέπει σε επίπεδο λόγων για συμμετοχή σε κλινικές μελέτες, ουσιαστικά αποτρέπει τους γιατρούς να συμμετάσχουν, για να μην ξεπεράσουν συγκεκριμένο εισοδηματικό όριο, δηλαδή να μην πληρωθούν για τη δουλειά τους.

Υπάρχει βέβαια είτε η εναλλακτική της παρανομίας δηλαδή της συμμετοχής σε προγράμματα και η απόκρυψή της με υπογραφή της υπεύθυνης δήλωσης με λάθος «πειραγμένα» στοιχεία, είτε η εναλλακτική της προώθησης μιας απλής τροπολογίας ώστε να λυθεί το θέμα και τόσο οι νοσοκομειακοί γιατροί όσο και τα νοσοκομεία να εισπράττουν χρήματα πολύτιμα, υπό τις παρούσες συνθήκες.

Γιώργος Αλέξάκης