Η «κοινωνία της διακινδύνευσης», κατά τον Μπεκ (1944-2015) κοινωνιολόγο και διανοούμενο, χαρακτηρίζει την εξέλιξη των νεωτερικών σύγχρονων κοινωνιών στην πορεία προς την παγκόσμια κοινωνία. 

Ο Μπεκ ερεύνησε την παγκοσμιοποίηση ως εξωτερικό παράγοντα μετασχηματισμού εσωτερικών κοινωνικών καταστάσεων και αποτύπωσε τους μετασχηματισμούς αυτούς σε διάφορα κοινωνικά υποσυστήματα, από τις οικογενειακές συγκροτήσεις, τα κοινωνικά στρώματα και τις εκ-παιδευτικές δομές, μέχρι την άσκηση των κρατικών πολιτικών και τις ερωτικές σχέσεις ακόμη, καταλήγοντας ότι το παγκόσμιο εκδηλώνεται διαρκώς περισσότερο στο τοπικό.

«Η διακινδύνευση, το ρίσκο, δεν είναι καταστροφή», λέει ο Μπεκ. «Δεν είναι ο κίνδυνος και η απώλεια αγαπημένων καταστάσεων, συνηθειών, διαδικασιών ή αγαθών, όσων αρνητικών μάς τυχαίνουν αυτή την εποχή από τα οποία υποφέρουμε. Διακινδύνευση υπάρχει κατά την οργανωμένη προσπάθεια αποφυγής της καταστροφής. Υπάρχει κατά την προσπάθεια υπέρβασης κατα-στροφών και γενικότερων αρνητικών καταστάσεων στις ανθρώπινες κοινωνίες». Ετσι, «η κοινωνία της διακινδύνευσης», σχολιάζει στο εισαγωγικό του σημείωμα ο επιστημονικός επιμελητής Νικ. Πατινιώτης, «λειτουργεί αποτελεσματικά μόνο με τη διεθνή συνεργασία, όχι με τον ελεύθερο ανταγωνισμό κρατών ή συστημάτων».

Η άποψη του Μπεκ, ο οποίος ως ένθερμος Ευρωπαίος έχει ασκήσει σκληρή κριτική στην καγκελάριο Μέρκελ για τη στάση της στην ευρωπαϊκή νομισματική κρίση, κατηγορώντας την ότι προσαρμόζει τακτικές του Μακιαβέλι στην εποχή μας («μερκιαβελισμός»), προσέχτηκε από ένα ευ-ρύ κοινό όχι αποκλειστικά επιστημόνων της ειδικότητάς του, και τα βιβλία του έγιναν ιδιαίτερα ευπώλητα. Αυτό ισχύει ιδίως για το παρόν βιβλίο του, το οποίο μεταφράστηκε σε πάνω από 25 γλώσσες και το οποίο κατατάχθηκε ως ένα από τα είκοσι σημαντικότερα κοινωνιολογικά βιβλία του 20ού αιώνα.