Στην πρώτη υπόθεση (Shuli κατά Ελλάδας), η Ελλάδα καταδικάσθηκε για παραβίαση του δικαιώματος προσφυγής σε μία δίκαιη δίκη και υποχρεούται να καταβάλλει στον ενάγοντα AstritShyli (αλβανό υπήκοο που ζεί στο Πόρτο Χέλι), 7.800 ευρώ για ηθική βλάβη και για την ταλαιπωρία που υπέστη από την ελληνική δικαιοσύνη.
Από το 2007, που ο Astrit, καταδικάσθηκε για διάφορα εγκλήματα από δικαστήρια του Ναυπλίου , εξέφρασε την επιθυμία να υποβάλλει έφεση, κατά των πρωτόδικων αποφάσεων.
Τον πήγαν με αστυνομική συνοδεία και …χειροπέδες στο Εφετείο και τον υποχρέωσαν να υπογράψει το κείμενο της προσφυγής του ενώπιον πενταμελούς Εφετείου, που ήταν εκ των προτέρων έτοιμο και χωρίς να αναφέρονται σ’ αυτό, οι λόγοι της έφεσης.
Αγνοώντας τις εύλογες διαμαρτυρίες του το Εφετείο, συμφώνησε με τις πρωτόδικες αποφάσεις ύστερα από τρία χρόνια και ο Astrit κατέφυγε το ….2010 στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου, διαμαρτυρόμενος ότι, στην περίπτωση του, είχε παραβιασθεί το δικαίωμα προσφυγής σε μία δίκαιη δίκη και το δικαίωμα του για πρόσβαση στο δικαστήριο.
Σήμερα, μετά από δέκα χρόνια, το ΕΔΑΔ έκανε αποδεκτούς τους ισχυρισμούς του, τον δικαίωσε καταδικάζοντας την Ελλάδα για παραβίαση της Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και υποχρεώνοντας την, να του καταβάλλει 7.800 ευρώ για αποζημίωση.
Η δεύτερη υπόθεση (Ευάγγελος Ξένος κατά Ελλάδος) αφορούσε την προσφυγή που είχε ασκήσει ο προσφεύγων, από το ….2001, κατά του εργοδότη του, που τον είχε απολύσει, χωρίς να του καταβάλλει τις προβλεπόμενες εκ του νόμου αποζημιώσεις.
Υπάλληλος ξενοδοχείου ο απολυθείς Ξένος, άσκησε δίωξη στα ελληνικά πολιτικά δικαστήρια κατά του εργοδότη του, ζητώντας την ακύρωση της απόλυσης του, την καταβολή του μισθού του, από τις 30 Οκτωβρίου 2000 έως τις 31 Δεκεμβρίου 2001, μαζί με 14.840 ευρώ που αφορούσαν επιδόματα που δεν έλαβε.
Στις 10 Απριλίου 2002, το δικαστήριο απέρριψε την αγωγή του ως αβάσιμη, ο άνθρωπος έκανε έφεση και στις 10 Ιουλίου 2003
το Εφετείο, απέρριψε το αίτημα του για ακύρωση της απόλυσης του και για καταβολή των μη καταβληθέντων αποδοχών.
Στις 4 Ιουλίου 2006, το Εφετείο εξέδωσε και δεύτερη απόφαση (αριθ. 5233/2006), απορρίπτοντας την αίτησή του για μη καταβληθέντα επιδόματα και επιδόματα.
Στις 30 Οκτωβρίου 2006 ο Ξένος άσκησε προσφυγή κατά των δύο αποφάσεων αλλά, στις 20 Ιανουαρίου 2009, το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε ως εκπρόθεσμη την προσφυγή του.
Αμέσως μετά ο Ξένος κατέφυγε στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, διαμαρτυρόμενος ότι, στην περίπτωση του, είχαν παραβιασθεί τα δικαιώματα προσφυγής σε μία δίκαιη δίκη εντός εύλογου χρονικού διαστήματος και της έλλειψης αποτελεσματικής ένδικης προστασίας.
Σήμερα, μετά από οκτώ χρόνια, ο Ξένος δικαιώθηκε από το ΕΔΑΔ, που καταδίκασε την Ελλάδα για τις εν λόγω παραβιάσεις και την υποχρέωσε να του καταβάλλει 2.000 ευρώ ως απλή ικανοποίηση 2.000 ευρώ.