Η Ολομέλεια του ΣτΕ, με την υπ' αριθμόν 110/2020 απόφασή της, έκρινε ότι νομικά είναι στην ξεκάθαρη ευχέρεια του υπουργού Δικαιοσύνης να επιλέξει τη χώρα που θα εκδοθεί κρατούμενος που εκζητείται από περισσότερες από μία χώρες και εξέφρασε την άποψη πως εάν ο Βίνικ, που είναι Ρώσος υπήκοος, εκδιδόταν αρχικά στη Ρωσία, δε θα εκδιδόταν στη συνέχεια στις άλλες χώρες οι οποίες θεωρούν πως έχουν ζημιωθεί.
Σύμφωνα με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας «Κρίθηκε ότι η κατά προτεραιότητα ικανοποίηση των αιτήσεων εκδόσεως της Ρωσικής Ομοσπονδίας θα ματαίωνε την επανέκδοση του εκζητουμένου στις δικαστικές αρχές της Γαλλίας και των ΗΠΑ, καθόσον, όπως ανεφέρετο στις εν λόγω αιτήσεις, ο αιτών, ως Ρώσος υπήκοος, δεν θα εξεδίδετο μεταγενεστέρως σε κάποιο άλλο Κράτος, σύμφωνα με τα οριζόμενα στη διάταξη του άρθρου 61 παρ. 2 του Συντάγματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Τούτο όμως θα προσέκρουε στον σκοπό στον οποίο αποβλέπει ο θεσμός της εκδόσεως, που συνίσταται στη διεθνή συνεργασία στο πεδίο του ποινικού δικαίου, προκειμένου να επιτευχθεί η βέλτιστη καταστολή του εγκλήματος. Με τα δεδομένα αυτά, και λαμβανομένου υπόψη ότι ο έλεγχος που ασκεί το Δικαστήριο στο ζήτημα καθορισμού των χωρών στις οποίες κατά προτεραιότητα θα εκδοθεί ο εκζητούμενος είναι περιορισμένος, κρίθηκε ότι η προσβαλλόμενη πράξη, ως προς το κεφάλαιο του ορισμού της Ρωσικής Ομοσπονδίας ως της τελευταίας χώρας στην οποία θα εκδοθεί ο αιτών, είναι νομίμως και επαρκώς αιτιολογημένη και ότι κατά την άσκηση της σχετικής αρμοδιότητάς του ο Υπουργός Δικαιοσύνης δεν υπέπεσε σε πρόδηλο σφάλμα. Περαιτέρω, μετά τη συνεκτίμηση των προβλεπόμενων κριτηρίων, κρίθηκε ότι η προσβαλλόμενη πράξη είναι νομίμως και επαρκώς αιτιολογημένη και ως προς την κατά προτεραιότητα έκδοση του αιτούντος στη Γαλλία και τις ΗΠΑ».
Το ΣτΕ τονίζει ότι «Ο Υπουργός Δικαιοσύνης, εφόσον αποφασίσει τελικώς την έκδοση του εκζητουμένου, καθορίζει κατ' ευρύτατη διακριτική ευχέρεια, τη σειρά προτεραιότητος μεταξύ των Κρατών στα οποία θα εκδοθεί αυτός. Η αρμοδιότητα αυτή του Υπουργού Δικαιοσύνης ασκείται μετά τη συνεκτίμηση των προβλεπόμενων στα προαναφερθέντα νομοθετήματα κριτηρίων, καθώς και των περιστάσεων της υποθέσεως. Περαιτέρω, κρίθηκε ότι τα κριτήρια αυτά δεν είναι ούτε αποκλειστικά, ούτε κατατάσσονται ιεραρχικώς, έκαστο δε εξ αυτών, αναλόγως των περιστάσεων και των παραμέτρων της συγκεκριμένης υποθέσεως, δύναται να αποβεί αποφασιστικό για τον καθορισμό της προτεραιότητας. Εν τούτοις, η διατύπωση ρητής δεσμεύσεως ενός εκ των εκζητούντων Κρατών ότι, σε περίπτωση εκδόσεως σε αυτό του εκζητουμένου υπηκόου του, δεν θα τον εκδώσει μεταγενεστέρως στα λοιπά εκζητούντα αυτόν Κράτη, όπου διώκεται για τη διάπραξη ετέρων εγκλημάτων, έρχεται σε αντίθεση με τη φύση του θεσμού της εκδόσεως, που είναι η διεθνής δικαστική συνδρομή στις ποινικές υποθέσεις, προκειμένου να προωθηθεί η δίκαιη και βέλτιστη ποινική καταστολή. Συνεπώς, το ανωτέρω κριτήριο, ήτοι η ανάληψη ή μη υποχρεώσεως εκ μέρους ενός από τα εκζητούντα Κράτη να επανεκδώσει τον εκζητούμενο για τα υπόλοιπα εγκλήματα, είναι ικανό να ασκήσει, αυτό και μόνο, αποφασιστική επιρροή στην εν λόγω αρμοδιότητα του Υπουργού Δικαιοσύνης».