Στο κείμενό τους παραδέχονται ότι στόχος τους ήταν ο «εκφοβισμός, όχι μόνο του ιδίου αλλά και των ομοίων του».

«Υπάγεται στη λογική “χτύπα έναν να φοβηθούν εκατό’’» συμπληρώνουν οι συντάκτες του κειμένου.

Υποστηρίζουν, επίσης, ότι «η πρακτική αυτή δεν είναι ξένη στα επαναστικά κινήματα ούτε χωρίς ιστορία. Ακριβώς επειδή έχει υψηλό πολιτικό συμβολισμό αλλά και αντίκτυπο, είναι μια πρακτική που έχέι γίνει κομμάτι της εμπειρίας του διεθνούς επαναστατικού κινήματος, είτε εντασόταν στην ένοπλη πάλη, είτε όχι».

Χωρίς καμία διάθεση αυτοκριτικής συμπληρώνουν, δε, ότι «κρίνουμε την επιλογή μας αυτή ορθή και δίκαια και την υπερασπιζόμαστε μέχρι κεραίας».

Αποτυπώνοντας, μάλιστα, το σκεπτικό τους πίσω από την εικόνα του Δημήτρη Μπουραντώνη που σόκαρε γράφουν ότι «δε θεωρούμε ότι είναι βασανιστήριο και διαπόμπευση τα ελάχιστα δευτερόλεπτα εκφοβισμού και γελοιποίησης ενός αστού γραφειοκράτη με θέση ευθύνης».

Αντιλαμβανόμενοι, όμως, ότι η εικόνα ξένισε αρκετούς γράφουν «κατανοούμε ωστόσο ότι πολλοί άνθρωποι, μη εξικοιωμένοι μάλιστα με τους αγώνες, δυσκολεύτηκαν να αφομοιώσουν την εικόνα που αντίκρυσαν. Κατανοούμε ότι μπορεί να τους ξένισε, να τους φάνηκε υπερβολική, περιττή, να ερέθισε τα αντανακλαστικά ενσυναίσθησης τους. Δεν τους αδικούμε».

«Εμείς κατανοούμε λοιπόν ότι η φωτογραφία είναι ίσως σοκαριστική γιατί απεικονίζει έναν άνθρωπο που αγωνιά. Όμως θα πρέπει να κατανοήσουν κι αυτοί ότι δεν είναι ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος» προστίθεται στη συνέχεια του κειμένου ενώ λίγες γραμμές παρακάτω γράφουν «ε, λοιπόν δεν πειράζει που ταράχτηκε και λίγο».