Ήταν δίπλα στον Αριστοτέλη Ωνάση, μαζί με τον Στέλιο Παπαδημητρίου και τον Απόστολο Ζαμπέλα, 19 χρόνια, από το 1956 ως το 1975, όταν ο Έλληνας μεγιστάνας άφησε την τελευταία του πνοή.

Εργάστηκε στην Ολυμπιακή Αεροπορία διαδοχικά ως αρχιεκπαιδευτής, γενικός αρχιχειριστής, διευθυντής πτητικής εκμετάλλευσης και γενικός διευθυντής.

Διετέλεσε επίσης πρόεδρος όλων των εταιρειών της Χριστίνας Ωνάση, ένας από τους εκτελεστές της διαθήκης της, καθώς και μέλος της επιτροπής διαχείρισης της περιουσίας της ανήλικης κόρης της, Αθηνάς. Την 1η Ιουλίου 2005 ανακηρύχθηκε επίτιμος αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Ωνάση και μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής. Έγραψε τη βιογραφία «Κι αν δεν είσαι… θα γίνεις», για τον Αριστοτέλη Ωνάση (εκδ. Α.Α. Λιβάνης, 2007).

Τα χρόνια της Κατοχής και του Εμφύλιου, η αποτροπή της ανατίναξης από τους Γερμανούς του φράγματος του Μαραθώνα, η γνωριμία και η σχέση του με τον Αριστοτέλη Ωνάση, η φιλία του με τον Αλέξανδρο και τη Χριστίνα, η γέννηση, η γιγάντωση και η καταγγελία της σύμβασης της Ολυμπιακής Αεροπορίας, η ιστορία του ιδρύματος Ωνάση και οι δικαστικές διαμάχες με τον Thierry Roussel για τη διαχείριση της περιουσίας της ανήλικης Αθηνάς, η δημιουργία του Ωνάσειου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου, αποτελούν κάποιους μόνο από τους σταθμούς της ζωής του.