Ο Σταυρίδης ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που πιστεύουν πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες πρέπει να αλλάξουν μοντέλο διεξαγωγής. καθώς όπως τονίζει, ενώ οι Αγώνες έχουν ως στόχο να προωθήσουν τις αξίες της φιλίας, του σεβασμού και της άμιλλας, συχνά έχουν χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο προπαγάνδας ή προσπάθειας χωρών να διευρύνουν την πολιτική επιρροή τους και να στείλουν μηνύματα σε φίλους και αντιπάλους. Επίσης, οι καταγγελίες διαφθοράς στη διαδικασία επιλογής των πόλεων διεξαγωγής «επίσης δεν βοηθoύν» σχολιάζει. 

Μία λύση, λοιπόν, όπως επισημαίνει στο άρθρο του στη WSJ, θα ήταν να κατασκευαστούν μόνιμες ολυμπιακές εγκαστάσεις- τόσο για τους θερινούς όσο και για τους χειμερινούς αγώνες. Αυτό θα έλυνε και το πρόβλημα του τεράστιου κόστους που επωμίζεται κάθε φορά η πόλη, που φιλοξενεί τους Αγώνες. Τα έξοδα σε μία τέτοια περίπτωση θα μοιραστούν όλες οι χώρες που συμμετέχουν ανάλογα με το ΑΕΠ τους. Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη θα προσφέρουν 15% της χρηματοδότησης έκαστη, ενώ στο ίδιο ποσοστό θα συμβάλλει και η Κίνα. Η συμβολή της Ινδίας θα είναι 7%, της Ιαπωνίας 4% και της Ρωσίας 3%. Για τις μικρότερες χώρες ο λογαριασμός θα είναι πολύ μικρός. 

Για τους χειμερινούς αγώνες προτείνει το Σεντ Μόριτζ της Ελβετίας,  που έχει φιλοξενήσει τους Αγώνες το 1928 και το 1948. «Οι Ελβετοί είναι οργανωμένοι και αποτελεσματικοί. Η Ελβετία είναι γνωστή για την πολιτική ουδετερότητά της, αξιόπιστη και ένας λογικός διεθνής παίκτης» εξηγεί.

«Η προφανής επιλογή για τους θερινούς αγώνες θα ήταν η Ελλάδα» συνεχίζει. «Όπως οι Ελβετοί έτσι και οι Έλληνες έχουν φιλοξενήσει τους Αγώνες δύο φορές στη σύγχρονη  ιστορία, το 1896 και το 2004. Η Ελλάδα είναι μέλος του ΝΑΤΟ και στενός φίλος των ΗΠΑ, αλλά οι Έλληνες έχουν επίσης σχετικά καλή σχέση με τη Ρωσία και την Κίνα. Η Τουρκία ίσως να έχει ενστάσεις, αλλά τα δύο κράτη συμμετέχουν στους αγώνες χωρίς πρόβλημα». 

«Πάνω από όλα η επιλογή μίας μόνιμης έδρας θα περιόριζε τις ευκαιρίες εθνικισμού και προπαγάνδας που αποπροσανατολίζουν από τον πραγματικό στόχο των Αγώνων» καταλήγει.