Η διεύρυνση του spread μπορεί να αποτελεί μεγάλο πρόβλημα για τον δανεισμό του δημοσίου προσφέρει όμως σε όποιον αγοράσει ελληνικά ομόλογα σημαντική απόδοση – την υψηλότερη που μπορεί να βρεί σε εγγυημένο τίτλο χώρας της ευρωζώνης. 

Η χθεσινή πετυχημένη έκδοση του πενταετους ομολόγου που εξέδωσε η Ελλάδα έχει πολύ μεγάλη σημασία για την αλλαγή του εις βάρος μας διεθνούς κλίματος.

Τη στιγμή αυτή το άμεσο πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση είναι η άνοδος του κόστους δανεισμού του Δημοσίου από τις διεθνείς τράπεζες: το spread, δηλαδή, το οποίο έχει ανεβεί σημαντικά και ξεπέρασε και τις τριακόσιες ποσοστιαίες μονάδες. Η αύξηση του κόστους δανεισμού της χώρας ξεκίνησε όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κοινοποίησε στη διεθνή τραπεζική κοινότητα ότι η ελληνική οικονομία έχει σοβαρό δημοσιονομικό πρόβλημα. Η κυβέρνηση θεωρούσε ότι μετά την παρουσίαση του σταθεροποιητικού προγράμματος και τις ευλογίες της Επιτροπής το κόστος δανεισμού θα μειωνόταν. Και μπορεί μεν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να είδαν κατ΄ αρχάς με καλό μάτι το σταθεροποιητικό πρόγραμμα του κ. Παπακωνσταντίνου, αλλά οι διεθνείς τράπεζες συνέχισαν να πουλάνε ελληνικά ομόλογα αυξάνοντας ακόμη περισσότερο το κόστος δανεισμού μας. Γιατί; Διότι κερδίζουν από τις πωλήσεις ελληνικών ομολόγων ελλείψει αγοραστών. Υπάρχουν λοιπόν πωλητές ελληνικών ομολόγων, δηλαδή τραπεζίτες που πιστεύουν ότι το spread θα μεγαλώσει περισσότερο, αλλά δεν υπάρχουν αγοραστές, παρ΄ όλο που πρόκειται για ομόλογο ευρωπαϊκής χώρας, παρ΄ όλο που η αγορά των ελληνικών ομολόγων σε μακροπρόθεσμη βάση, σε αυτές τις τιμές, θα αποδειχθεί μάλλον μια καλή επένδυση.

Ανεξαρτήτως του πώς θα το κρίνουν οι Βρυξέλλες και οι αγορές, το Πρόγραμμα Σταθερότητας της οικονομίας δείχνει ότι η κυβέρνηση έχει αντιληφθεί πως οι σπατάλες του Δημοσίου βρίσκονται στη ρίζα του προβλήματος και σκοπεύει να τις αντιμετωπίσει. Είναι ένα άρτιο και φιλόδοξο οικονομικό πρόγραμμα το οποίο θέτει σαφείς στόχους και περιγράφει συγκεκριμένα μέτρα για την επίτευξή τους. Βέβαια, το κρίσιμο ερώτημα είναι αν η κυβέρνηση διαθέτει την αποφασιστικότητα και τους μηχανισμούς να το εφαρμόσει. Μέτρα όπως η πρόσληψη ενός δημοσίου υπαλλήλου για κάθε πέντε που αποχωρούν, η μηνιαία εξέταση της εκτέλεσης των προϋπολογισμών των υπουργείων και η περικοπή τους ανάλογα με την πορεία του προηγούμενου μήνα, το πάγωμα των μισθών από 2.000 ευρώ και πάνω, οι συγχωνεύσεις οργανισμών και υπηρεσιών, οι παρεμβάσεις στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, είναι μέτρα που αν εφαρμοστούν επιτυχώς και αποτέλεσμα θα έχουν αλλά και πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση. Μένει τώρα να δούμε πώς θα αντιμετωπίσουν το Πρόγραμμα οι Βρυξέλλες και αν η στάση τους θα διευκολύνει τον δανεισμό του ελληνικού κράτους από τις διεθνείς αγορές. Αυτό θα το μάθουμε σύντομα. Και αυτό είναι που θα κρίνει πώς θα ζήσουμε εφέτος.

Ισως η στιγμή να μην είναι η κατάλληλη, αλλά θα έπρεπε επισήμως η ελληνική κυβέρνηση να θέσει ένα ζήτημα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή σχετικά με την ουσία του προβλήματος της οικονομίας και να ζητήσει συνδιάσκεψη για το εξής θέμα: «Πώς οι χώρες της ΕΕ που δεν παράγουν και δεν εξάγουν αρκετά προϊόντα και υπηρεσίες μπορούν να μειώσουν τονδανεισμό τους και να αναπτυχθούν με στόχο την πραγματική σύγκλιση με τις ισχυρότερες ευρωπαϊκές χώρες» .

Την ώρα αυτή που οι ευρωπαίοι ελεγκτές βρίσκονται εγκατεστημένοι στα ελληνικά υπουργεία και κάνουν φύλλο και φτερό τις δαπάνες τους υπαγορεύοντας ουσιαστικά μια άλλη οικονομική πολιτική από αυτήν που θα ήθελε και είχε εξαγγείλει η κυβέρνηση, το σύνολο του πολιτικού κόσμου και πρωτίστως τα μέλη της κυβέρνησης πρέπει να συνταχθούν στο άρμα του υπουργού Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου χωρίς καμία επιφύλαξη.

Οταν μιλάμε για οικονομική κρίση στην Ελλάδα, μιλάμε κυρίως για το δημοσιονομικό πρόβλημα, δηλαδή το έλλειμμα και το χρέος του Δημοσίου. Η λύση για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος είναι αμιγώς πολιτική.