Δύο είναι τα βασικά ερωτήματα που θα συζητηθούν στις επόμενες παραγράφους του σύντομου "θερινού" σχολίου που ακολουθεί. Και το "θερινού" έχει να κάνει όχι με τον μήνα δημοσίευσής του, αλλά με το γεγονός ότι αποτελεί το απόσταγμα μεταμεσονύκτιου .."brainstorming" τριών φίλων και συναδέλφων (ενός οικονομολόγου, ενός νομικού και ενός μηχανικού ηλεκτρονικών υπολογιστών) πάνω σε ένα ψαροκάικο στον Ατλαντικό, με πλήρωμα ντόπιους επαγγελματίες αλιείς, δέκα μίλια απόσταση από ένα μικρό νησί της ΝΑ ακτής των ΗΠΑ, σε κατάσταση αναμονής "τσιμπήματος" ξιφιού ή κάποιου παρόμοιου θαλάσσιου "θεριού". Λόγια της πλώρης δηλαδή, κι ας μας συγχωρέσουν ο Α. Καρκαβίτσας και οι αναγνώστες του σχολίου για τη λογοδιάρροια κατά τη διάρκεια ψαράδικου "γερμανικού νούμερου"...

Κοινότυπη και αναμενόμενη η πρόσφατη συμπεριφορά των ελληνικών πολιτικών κομμάτων κατά την προεκλογική περίοδο των τελευταίων ευρω-αυτοδιοικητικών αναμετρήσεων (άντε και περαστικά μας μέχρι τις επερχόμενες εθνικές βουλευτικές εκλογές), με μια πρόσθετη παρατήρηση: Όλα τα κόμματα εξουσίας, άνευ εξαιρέσεων, φαίνεται να ομονοούν επί της αρχής: "Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας". Kάπως έτσι λειτουργεί σήμερα η εξουσία στη χώρα μας. Η αμφισβήτηση της εξουσίας και ο σεβασμός στη διαφορετικότητα είναι στοιχεία μη αποδεκτά από τα κόμματα εξουσίας. Στη βάση όμως αυτής της αντίληψης, ο λαός διχάζεται και το κοινωνικό σώμα σπαράσσεται.

Ενας μύθος που υπάρχει στην Ελλάδα -από τους πολλούς που κυκλοφορούν ανά την επικράτεια- είναι ότι παράγουμε τα καλύτερα αγροτικά προϊόντα και ότι η βιοποικιλότητα στη χώρα μας είναι πολύ μεγάλης αξίας. Η παραπάνω πρόταση δεν είναι απολύτως ακριβής (αν όχι εντελώς λανθασμένη). Και τούτο διότι, στις μέρες μας, σε όλες τις χώρες του κόσμου παράγονται προϊόντα από τους σπόρους και τα υβρίδια των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών. Επίσης, ας μη λησμονούμε ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης πρωταρχικό ρόλο παίζει η τιμή του προϊόντος και όσον αφορά αυτόν τον παράγοντα η Ελλάδα υστερεί κατά πολύ.

Δεν είναι λίγες οι φορές τον τελευταίο καιρό που φτάνει στ' αυτιά μου η απορία: Πού το πάει άραγε με την ακατανόητη συμπεριφορά του γύρω από θέματα προστατευτισμού, διεθνούς εμπορίου και παροχής αμυντικών εγγυήσεων προς τους παραδοσιακούς ευρωπαίους συμμάχους των ΗΠΑ ο κυκλοθυμικός πλανητάρχης; Πρόκειται απλώς για συνηθισμένα "αυτοκρατορικά" καπρίτσια του μεγιστάνα χρυσοπορτοκαλή προέδρου, ή μήπως πίσω απ' όλα αυτά τα καμώματα υπάρχει κάποια συνεκτική λογική που καθιστά αυτού του είδους την συμπεριφορά περισσότερο κατανοητή;

 Πληροφορούμενος πρόσφατα τη φόρα-φάτσα επίθεση του Ρουβίκωνα στο αστυνομικό τμήμα Ομονοίας και την μετέπειτα αντίδραση των πολιτικών προϊσταμένων της ελληνικής αστυνομίας όσον αφορά το γεγονός, αλλά και την ανοιχτή διαφωνία μεταξύ των υπουργών άμυνας και εξωτερικών κατά τη διάρκεια υπουργικού συμβουλίου καθώς και την αντίδραση του πρωθυπουργού στο συγκεκριμένο γεγονός, αυτόματα μου ήρθαν στο μυαλό φαιδρές αλλά και άκρως παράλογες καταστάσεις που αναδύονται στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια φαινομένων πολιτικής ασυμμετρίας.

Ντάλα καλοκαίρι. Και ο σχολιασμός της οικονομικής επικαιρότητας ακούγεται κάπως περίεργα, με αρκετούς από μας να προσπαθούν να ξεφύγουν απ' τη ρουτίνα τους ταξιδεύοντας μ' αεροπλάνα και βαπόρια (και με τους φίλους τους παλιούς, κατά τον Διονύση Σαββόπουλο), ξαπλωμένοι στις παραλίες ή σκαρφαλώνοντας βουνά ανά την επικράτεια κι αγναντεύοντας από ψηλά [όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η γη με ζωγραφιά, κι εσύ τη πήρες σοβαρά (δις) - κατά τον Κώστα Χατζή], ξεχνώντας, έστω και προσωρινά, της κρίσης τα καμώματα και τον δίκαιο νταλγκά του να ζεις.. στην ωραιότερη χώρα του κόσμου που κατοικείται από τους εξυπνότερους ανθρώπους στο πλανήτη. Να μία καλή ευκαιρία για μιά -μίνι- ιστορική αναδρομή με τις δέουσες προεκτάσεις σκέφτηκα. Κουράγιο λοιπόν στους αναγνώστες, γιατί δουλειά δεν είχε ο διάβολος, και έκανε θερινές ιστορικές αναδρομές-διαδρομές:

Δεν είναι λίγες οι φορές που Ελληνες πολιτικοί -του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης συμπεριλαμβανομένων- αναφέρονται, εντός και εκτός Kοινοβουλίου, στην πρόθεσή τους να "λύσουν" τον γόρδιο δεσμό της ψήφου των αποδήμων. Πολλές δηλώσεις καλών προθέσεων, προαναγγελίες και υποσχέσεις, αλλά -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- έχουμε μείνει στα λόγια. Κι ας μη μας παρουσιάζουν σαν δικαιολογία το.. "πολύπλοκο της διαδικασίας του εγχειρήματος", γιατί αυτό στις μέρες μας ακούγεται σαν φτηνή υπεκφυγή. Χωρίς φυσικά να υπάρχουν μεγάλες ελπίδες στο άμεσο μέλλον για κάποια μεθοδικότερη αντιμετώπιση του θέματος (γιατί εδώ είναι Ελλαδάρα, δεν είναι παίξε-γέλασε...), σε κάθε περίπτωση, η αναφορά στα πολιτικά δικαιώματα των αποδήμων Ελλήνων προϋποθέτει μια σοβαρή συζήτηση όσον αφορά τη πραγματική ταυτότητα του απόδημου Ελληνα.