Η οικονομική ανυπαρξία μας πρωτίστως ως έθνους και κατόπιν εντός της Ε.Ε (που μόλις το 1,2% συνεισφέρουμε παραγωγικώς στην οικονομία της) έχει την ρίζα της στην μετεμφυλιακή ιστορία μας.  Ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας ήτο ενεργώς εκδηλωμένο ή κεκαλυμμένως συμπαθόν το εγχείρημα της αριστεράς στην χώρα (1944-1949) . Αυτό το τμήμα ζούσε παραλλήλως με τον «υγιή» εθνικόφρονα πληθυσμό των νικητών, αποκομμένο όμως από τα προνόμια και τις ευκολίες που απελάμβαναν οι πρώην αντίπαλοι. Όποιος λοιπόν είχε παππού ή πατέρα που είχε ανέβει στο βουνό, ήταν «στην απέξω» και κοιτούσε την ζωή μέσα από θολό τζάμι.

Η εξαφάνιση της εργατικής τάξης, η πτωχοποίηση της άλλοτε κραταιάς μεσοαστικής τάξης, η πλημμυρίδα των αλλοφύλων και αλλοθρήσκων και η διάψευση της ελπίδας που έρχεται από αριστερά έχουν  σήμερα σαν  αποτέλεσμα την στροφή του κόσμου στην άκρα δεξιά.

Μια αποκλειστική πατέντα της  διαρθρωσείσης  στην μεταπολίτευση πολιτείας  μας είναι  η δημιουργία μιας αχρείαστης στρατιάς αμειβόμενων από το δημόσιο ταμείο με κύριο γνώμονα την κομματική τους προσήλωση και ενέργοποιηση.

Το 2007 σε ταξίδι στη Νορβηγία δεν μπορούσα να πιστέψω στ' αυτιά μου όταν η Ξεναγός μας δήλωνε ότι από τα υπερμεγέθη έσοδα των πετρελαίων της βόρειας θάλασσας μόλις το 2% κατ' έτος αναλίσκεται από το κράτος χάριν των πολιτών, το δε υπόλοιπο 98% φυλάσσεται στη Τράπεζα χάριν των επερχόμενων γενεών.

Οι διηνεκείς κυβερνητικοί προσανατολισμοί της βαριάς φορολόγησης και όχι της μείωσης της κρατικής σπατάλης οδηγούν τους συναλλασσόμενους πολίτες σε ένα νέο «εξεγερτικό» είδος εμπορικής πράξεως. Αγοράζω, πληρώνω και αφήνω απ’ έξω  το κράτος, που μου  στοιχίζει 23% παραπάνω. Προκειμένου δηλαδή οι πολίτες να επιβιώσουν και να αγοράσουν πιο φθηνά (αφού δεν βγαίνουν) θα αποκτήσουν την μόνιμη επωδό «Χωρίς απόδειξη πόσο;».Και οι διστακτικοί μέχρις σήμερον έμποροι αναπόφευκτα-μέσα στην απόγνωση τους- θα γνέφουν καταφατικά, αψηφώντας κάθε φόβο για τις συνέπειες της παράβασης τους.

Πρώην Πρωθυπουργός μας , στη διάρκεια δείπνου στον Μπαϊρακτάρη απεφάνθη εις επήκοον ότι «πέντε νταβατζήδες κάνουν κουμάντο στη χώρα» υπονοώντας προφανώς  τους πέντε  ολιγάρχες με τις οικογένειες και τους ομίλους τους. Και ο λαός τότε θαμπώθηκε από το απόσταγμα της σοφίας του Πρωθυπουργού και ικανοποιήθηκε από το πόσο συνειδητοποιημένος και μέσα στα πράγματα ήταν.

Αυτό το χαρτάκι στη διάσκεψη της Γιάλτας με το οποίο παρέδωσε ο Στάλιν στον Τσώρτσιλ το 90% της επιρροής στη χώρα μας, την έχει έκτοτε στοιχειώσει.