Όσο κι αν από το Μέγαρο Μαξίμου διαρρέουν πως δεν ασχολούνται καθόλου με το θέμα εκλογές, καθώς η τραγωδία στα Τέμπη έχει επισκιάσει τα πάντα, η αλήθεια είναι πως η τοποθέτηση του πρωθυπουργού στο υπουργικό συμβούλιο της Πέμπτης (9/3) είχε προεκλογικά μηνύματα.

Άραγε η κακούργα κοινωνία φτιάχνει το κακούργο κράτος ή το κακούργο κράτος φτιάχνει την  κακούργα κοινωνία; Αυτό κανονικά είναι πια το ερώτημα για την Ελλάδα, μία χώρα σε προχωρημένο στάδιο αποσύνθεσης, είτε το παραδεχόμαστε, είτε όχι (πιθανώς λόγω εθελοτυφλίας, αλλά το πιθανότερο, λόγω μειωμένης αντίληψης).

Νομίζω ότι όλο το «ταρατατζούμ» γύρω από την επίσκεψη του Μπλίνκεν στην Αθήνα ισοδυναμούσε με το γνωστό «να 'χουμε να λέμε». Εγώ τουλάχιστον δεν κατάλαβα τι καινούργιο έφερε ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών σχετικά με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις ή την κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο. Κατάλαβα μάλλον ότι ήλθε εδώ επειδή πήγε στην Τουρκία, αφενός για να εκφράσει τη συμπάθειά του για τους καταστροφικούς σεισμούς που την έπληξαν και αφετέρου μήπως πείσει το καθεστώς Ερντογάν να επικυρώσει την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Με λίγα λόγια, η επίσκεψη στην Αθήνα ήταν απλό συμπλήρωμα της επίσκεψής του στην Τουρκία –για λόγους επικοινωνιακής ισορροπίας - με αποκλειστικό γνώμονα τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Δέκα μέρες σχεδόν έχουν περάσει από τους τρομακτικούς σεισμούς που κατέστρεψαν πλήρως ένα μεγάλο τμήμα της Τουρκίας και της πολύπαθης Συρίας και ο τελικός απολογισμός της θεομηνίας δεν είναι ακόμη γνωστός. Ούτε και θα μπορούσε να είναι όταν δεν είναι δυνατόν να υπολογιστεί ο συνολικός αριθμός των θυμάτων, αφού είναι χιλιάδες οι οικογένειες που έχουν ξεκληριστεί πλήρως, άρα δεν υπάρχει κανείς για να τις αναζητήσει, όταν δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο στην περιοχή που κτυπήθηκε και όταν έχει νεκρώσει κάθε δραστηριότητα, πέρα από τις προσπάθειες που γίνονται για ανεύρεση νεκρών (οι όποιες ελπίδες για επιζώντες κάτω από τα συντρίμμια ανάγονται στη σφαίρα των θαυμάτων πια) και την στοιχειώδη ανακούφιση όσων γλύτωσαν.

Καθώς η χώρα μπαίνει πιο βαθειά στην προεκλογική περίοδο, γίνονται όλο και πιο ορατές δύο πραγματικότητες. Η πρώτη είναι ότι και αυτή τη φορά τα κόμματα και οι αρχηγοί τους θα χρησιμοποιήσουν όλα τα κτυπήματα, πάνω και κάτω από τη μέση, εναντίον των αντιπάλων τους, με τον Τσίπρα και τον Σύριζα να σέρνουν τον χορό, αλλά και τον Μητσοτάκη με τη Ν.Δ. να ακολουθούν από κοντά. Η δεύτερη πραγματικότητα  βέβαια είναι η γνωστή, που η στήλη έχει επισημάνει από καιρό και επαναλαμβανόμενα, ότι τα δύο βασικά δεκανίκια που βοηθούν τον Μητσοτάκη να πορεύεται, είναι ο Τσίπρας με όλο το επιτελείο των στελεχών και πολιτευτών του Σύριζα από τη μία πλευρά, ο Ερντογάν με τους μπεχλιβάνηδες αξιωματούχους του, από την άλλη.

Βαδίζοντας ακάθεκτοι (και σε μεγάλο βαθμό αρειμάνιοι και αμέριμνοι, όπως συνηθίζουμε) προς  τις εκλογές, μία παρουσίαση για το τι βρίσκεται μπροστά μας, δεν βλάπτει. Εξάλλου, τόσο η κυβέρνηση, όσο και τα κόμματα της αντιπολίτευσης λειτουργούν και εκφράζονται στο πλαίσιο της προεκλογικής περιόδου που ήδη ζούμε. Περιοδείες, επιδοτήσεις, ρυθμίσεις, απαλλαγές, παρατάσεις,  υποσχέσεις, πλειοδοσίες, σποτάκια και όλα τα «εργαλεία» που χρησιμοποιούνται παραδοσιακά / παλαιοκομματικά σε ανάλογες περιστάσεις  είναι πια απλωμένα στο τραπέζι. Με βασικά συνθήματα «ό,τι θέλει ο πελάτης /ψηφοφόρος» και «ο πελάτης / ψηφοφόρος έχει πάντα δίκιο», για να διαιωνίζεται η περιλάλητη «ελληνική πραγματικότητα».  Έτσι είναι η Ελλάδα και παραμένει αναλλοίωτη, αφού πολιτική τάξη και κοινωνία δεν θέλουν κάτι διαφορετικό, άρα ετοιμαστείτε να ξαναδούμε υψηλής ποιότητας και αχαλίνωτης φαντασίας γελοιότητες από κόμματα, υποψήφιους και μήντια / δημοσιογράφους…

«Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα», λέει το τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου που ακούστηκε για πρώτη φορά το 1982, αλλά ακόμα δεν το εμπεδώσαμε.