Σε ζητήματα παρακολουθήσεων, τηλεφωνικών ή … λάιβ, η –πικρή- ελληνική εμπειρία διδάσκει ότι δεν πρέπει να αποδίδει κανείς ιδιαίτερη πίστη στις επίσημες ανακοινώσεις. Όπου υπεισέρχεται η «εθνική ασφάλεια» (πολλώ μάλλον η «υπερεθνική», της οποίας οι ανάγκες προσδιορίζονται από τους ασκούντες την ουσιαστική πολιτική επικυριαρχία στο «κυρίαρχο» κράτος), αφθονούν οι αποδείξεις ότι μικρή σημασία αποδίδουν οι αρχές στο τί λέει ο νόμος και ότι, κατά συνέπεια, η εκάστοτε κυβερνητική εκδοχή των γεγονότων μπορεί να είναι αληθινή, μπορεί όμως και όχι: το ότι είναι «επίσημη» δεν την καθιστά άνευ ετέρου και αξιόπιστη.