Πολύ φοβάμαι ότι η πολιτική τάξη της χώρας – ή τουλάχιστον αυτή που διατείνεται ότι εκπροσωπεί τους πολίτες από τη Νέα Δημοκρατία (περιλαμβανομένης)  και αριστερά, άρα τα κόμματα του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου» - δεν παίρνει χαμπάρι τι γίνεται σε αυτή τη χώρα. Και αν παίρνει χαμπάρι, ή αδυνατεί να αντιδράσει, ή δεν ενδιαφέρεται και δεν ξέρω τι είναι χειρότερο.

Δεν γνωρίζω αν και πόσο εσείς ασχολείστε με το θέμα, αλλά εγώ ουδόλως ανησυχώ εξαιτίας της ίδρυσης και λειτουργίας μη κερδοσκοπικών ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα.

Η οικογένεια, οι συνεργάτες και οι φίλοι του αξέχαστου δημοσιογράφου Κώστα Παπαϊωάννου οργανώνουν εκδήλωση για να τιμήσουν τη μνήμη του ιδρυτή της εφημερίδας «Το Ποντίκι» που ο ίδιος διηύθυνε από την έκδοσή του το 1979 ως τα μέσα του 2005. Περίοδο κατά την οποία «Το Ποντίκι», με καθοδηγητή και εμπνευστή τον Κώστα Παπαϊωάννου, έγραψε ιστορία στην ελληνική δημοσιογραφία με τα αποκαλυπτικά πολιτικά ρεπορτάζ και το σατιρικό περιεχόμενό του.

Είναι δύσκολο να βρει κανείς πού παραπέμπουν όσα γίνονται στο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους πρωταγωνιστές τους. Μοιάζει με επιθεώρηση, με δελφινάριο, με κωμωδία, με ιλαροτραγωδία, με ψυχόδραμα, με τραγωδία, με τρικυμία σε φλυτζάνι του καφέ, με όλα αυτά μαζί, ή και με τίποτα από δαύτα; Και ταυτόχρονα, αξίζει και σε ποιο βαθμό η ενασχόληση μαζί τους; Είναι διασκεδαστικό, έχει πλάκα το θέαμα, ή μήπως είναι βαρετό; Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω και πάντως δεν επιθυμώ να εμφανίζομαι ότι αντιμετωπίζω αφ’ υψηλού τις εξελίξεις στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τυπικά τουλάχιστον, σε μία χώρα με κοινοβουλευτική δημοκρατία όπως η Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορώ να κρατηθώ και να μη πω ότι όλα αυτά που έφτασαν σε κρεσέντο με το άνοιγμα του συνεδρίου, την ξαφνική παρέμβαση Τσίπρα και την «αρχηγική» εμφάνιση Κασσελάκη, έχουν χαρακτηριστικά εντελώς «αλά γκρέκα», αλλά και με πολύ μεγάλη δόση συριζαϊκής ιδιαιτερότητας, γι’ αυτό και δεν θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά…

Πρέπει να ομολογήσω ότι αισθάνομαι πολύ άσχημα που τα κείμενά μου αποπνέουν σχεδόν μόνιμα μία αίσθηση απαισιοδοξίας. Νοιώθω και ταυτόχρονα φοβάμαι ότι οι παρατηρήσεις / αναλύσεις κουράζουν και αποδιώχνουν τους όποιους αναγνώστες μου, κάτι που φυσικά δεν επιθυμώ. Από την άλλη πλευρά όμως η πραγματικότητα αυτής της χώρας δεν σ’ αφήνει ν’ αγιάσεις, αν θέλεις να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και να μην εθελοτυφλείς. Ακόμη περισσότερο, αν δεν θέλεις να ρίχνεις νερό στο μύλο των μύθων με τους οποίους έχουν μάθει να ζουν πολιτική τάξη – κοινωνία – μήντια / δημοσιογράφοι.

Πολλοί και εγώ μαζί τους δεν έχουμε καταλάβει πλήρως γιατί ο Μητσοτάκης έφερε στο προσκήνιο το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφυλοφίλων τώρα. Η εξήγηση που δίνεται είναι ότι η διευθέτηση της συγκεκριμένης εκκρεμότητας ήταν στο πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας, επομένως ο πρωθυπουργός αποφάσισε να τελειώνει στις αρχές της θητείας της κυβέρνησης, πόσο μάλλον που πρόκειται για ζήτημα ίσων δικαιωμάτων. Πολύ ωραίο για να είναι αληθινό καθόσον υπάρχουν εκκρεμότητες και εκκρεμότητες που περιμένουν να διευθετηθούν προκειμένου η χώρα να πλησιάσει την κανονικότητα κι σίγουρα δεν υπήρχε κοινωνική, πολιτική ή άλλη ορατή τουλάχιστον πίεση στην κυβέρνηση για να καταπιαστεί η κυβέρνηση με τα ομόφυλα ζευγάρια αυτό το διάστημα.

Δεν ξέρω τι θα του ξημερώσει του Μητσοτάκη με το θέμα του γάμου των ομοφύλων και κυρίως με το δικαίωμα υιοθεσίας και τεκνοθεσίας από τα αντίστοιχα ζευγάρια, αλλά είναι φανερό ότι έχει μπλέξει. Γιατί όντως το ζήτημα είναι ιδιαίτερα λεπτό, ευαίσθητο και περίπλοκο. Μπλέκονται δικαιώματα, νομική επιστήμη και νόμοι, κοινωνία, εκκλησία, πολιτική, κόμματα, Ευρώπη και ένας μέγιστος, αλλά άγνωστος Χ που φορά την ψυχοσύνθεση, την κοινωνική αποδοχή, ένταξη και ανάπτυξη των παιδιών με ομόφυλους γονείς, που είναι και το σημαντικότερο.