Ως διέξοδο λοιπόν από αυτα τα τρομερά προβλήματα, η Τουρκία και ο T. Erdogan επιλέγουν την γνωστή επιθετική πολιτική που όλοι γνωρίζουμε. Επιθετική πολιτική καταδικασμένη σύμφωνα με τα Ελληνικα ΜΜΕ να αποτύχει, αφού η Τουρκική ηγεσία την προωθεί με λάθος τρόπο. 

Λάθος τεράστιο, η Τουρκία είναι μέλος του G-20, δηλαδή των είκοσι (20) ισχυρότερων (μετά το G-7) κρατικών οικονομιών παγκοσμίως. Σίγουρα η Τουρκική οικονομία αντιμετωπίζει προβλήματα. Είναι τα γνωστά προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζουν όλες οι αναδυόμενες οικονομίες που χρησιμοποιούν εθνικό νόμισμα και ταυτόχρονα βρίσκονται στο στάδιο της μετάβασης απο ενα καπιταλιστικό κύκλο (Μεταποιητική βιομηχανία που κατασκευάζει για λογαριασμό ξένων βιομηχανικά προϊόντα), σε ένα νέο και ανώτερο καπιταλιστικό στάδιο (Εθνική βιομηχανία που παράγει και εκμεταλλεύεται για δικό της όφελος βιομηχανικά προϊόντα). 

Ένα πάρα πολύ απλό παράδειγμα. Η Τουρκική αυτοκινητοβιομηχανία παράγει επιβατικά και μεταφορικά οχήματα μεσαίου κυβισμού για λογαριασμό διεθνών αυτοκινητοβιομηχανιών (Fiat, Honda, Ford, Mercedes, Renault, Toyota, Honda, Hyundai) τα οποία εξάγονται κυρίως στην Ευρώπη. Συνολική αξία εξαγωγών αυτοκινήτων το 2018, περίπου 32,2 δισ. USD. 

Βάσει αυτών των στοιχείων η Τουρκία ήταν το 2018 ο 15ος κατασκευαστής αυτοκινήτων παγκοσμίως και ο μεγαλύτερος εξαγωγέας αυτοκινήτων προς την ΕΕ. Είναι ευνόητο ότι την υπεραξία απο την πώληση των "made in Turkey" αυτοκινήτων, που σίγουρα είναι πολύ μεγαλύτερη απο την αξία εξαγωγών, την κέρδισαν το 2018 οι διεθνείς  αυτοκινητοβιομηχανίες. 

Το 2019 ο τουρκικός όμιλος TOGG (Turkey's Automobile Joint Venture Group) ανακοίνωσε την έναρξη παραγωγής δύο (2) νέων ηλεκτροκίνητων μοντέλων (ενα SUV και ενα Sedan), τα οποία θα αρχίσουν να παράγονται από το 2022 σε ένα νέο εργοστάσιο που ηδη ανεγείρεται στην περιοχή Gemlik, δυτικά της Προύσσας. 

Σίγουρα αυτά τα μοντέλα δεν θα είναι ποιοτικά εφάμιλλα των διεθνών κατασκευαστών. Όμως οι πιστοί μουσουλμάνοι στις φτωχο-γειτονιές της Κωνσταντινούπολης, της Άγκυρας, της Βαγδάτης, της Τύνιδας, του Αλγερίου, του Ραμπάτ και του Ισλαμαμπάντ, θα έχουν και αυτοί την ευκαιρία να αγοράσουν ένα  φθηνό μουσουλμανικό αυτοκίνητο. 

Σε αυτό το σημείο υπάρχει μία γενεσιουργός διαφορά: Η υπεραξία από την πώληση αυτών των αυτοκινήτων θα χαθεί για τους διεθνείς κατασκευαστές αυτοκινήτων και θα οδεύσει στα ταμεία της τουρκικής εθνικής αυτοκινητοβιομηχανίας. 

Πολλά μπορούν αν αναφερθούν για την "δημοκρατική" παιδεία και πολιτεία του T. Erdogan, αλλά όποιος γνωρίζει την γειτονική χώρα, αποδέχεται χωρίς αντίλογο αυτό που δείχνουν όλα τα οικονομικά στοιχεία. Το επίπεδο διαβίωσης του μέσου τούρκου πολίτη άλλαξε ριζικά προς το καλύτερο τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια . Γι' αυτό και ο Erdogan κυριαρχεί από το 2003-2004 εκλογικά έως σήμερα σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις. 

Σήμερα ο T. Erdogan είναι συνταγματικός πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας με θητεία που λήγει το 2023 και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και να ανατραπεί με συνταγματικά και νόμιμο τρόπο. 

Συμπέρασμα από  όλα τα παραπάνω: Τα χρόνια που η Ελλάδα ταλανίζονταν από μία πρωτόγνωρη οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση, η Τουρκία αναπτυσσόταν και κάλυπτε την χαοτική οικονομική, πολιτική και πολιτιστική διαφορά από την ισχυρή ευρωπαϊκή Ελλάδα.  

Μέ βάση την παραπάνω διαπίστωση καλούμαστε να προσεγγίσουμε και ερμηνεύσουμε την Τουρκική πολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο. 

• Είναι κατά την γνώμη μας τεράστιο στρατηγικό και τακτικό λάθος να περιορίζουμε την ανάλυση μας για την Τουρκική εξωτερική πολιτική στα στενά όρια των Ελληνο-Τουρκικών διαφορών. 

Η Ανατολική Μεσόγειος είναι ιστορικά ο χώρος που διαδραματίσθηκαν μεγάλες συγκρούσεις και σε αυτό τον γεωγραφικό χώρο θέλει να κυριαρχήσει για πολλούς και ευνόητους λόγους η νέα περιφερειακή δύναμη της περιοχής, η ισχυρή Τουρκία του T. Erdogan. 

Δεν πρόκειται για "ενο-οθωμανικό" όνειρο όπως πιστεύουν πολλοί στην Ελλάδα. Είναι η ιστορική νομοτέλεια, όταν ένα έθνος αναδεικνύεται σε οικονομική δύναμη, όπως στην περίπτωση μας η Τουρκία, πάντοτε το επόμενο βήμα είναι να επιδίωξει να κυριαρχήσει στον ευρύτερο γεωγραφικό χώρο. 'Οποιος πιστεύει ότι ο Erdogan επέλεξε την σύγκρουση με το Ισραήλ για να ενισχύσει τους ομόθρησκους μουσουλμάνους σουνίτες της Χαμάς είναι μάλλον αιθεροβάμων. O T. Erdogan συγκρούεται με το Ισραήλ γιατί νοιώθει τόσο ισχυρός ώστε να αμφισβητήσει τον ρόλο του Ισραήλ ως προκεχωρημενου δυτικού φυλακίου στην ευρύτερη περιοχή της Νότιο-Ανατολικής Μεσογείου. 

Ένα άλλο παράδειγμα που μας αφορά άμεσα. Ας θυμηθούμε τον τεράστιο θόρυβο που γίνονταν το καλοκαίρι 2019 για τους Ρωσικούς πυραύλους S-400 που "θα" αγόραζε και "θα" εγκαθιστούσε η Τουρκία και γι' αυτό τον λόγο "θα" συναντούσε την αντίδραση των ΗΠΑ και "θα" αποχωρούσε απο το ΝΑΤΟ και "θα" όδευε στις αγκαλιές της Ρωσίας. 

Τίποτε από ολα αυτα δεν έγινε. 

Όπως απέδειξε η ροή των γεγονότων, ήταν ένας επικοινωνιακός-διπλωματικός εκβιασμός του T. Erdogan για να κάμψει τις αντιδράσεις όλων εκείνων που διαφωνούν (για λογαριασμό του Ισραήλ) με την ανάδειξη της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη. 

Εκείνη την εποχή η Τουρκική εξωτερική πολιτική επεδίωκε να  πετύχει με το μικρότερο δυνατό κόστος την ολοκληρωτική εκδίωξη των Κούρδων και απο τις τελευταίες βάσεις τους στην Βόρειο Συρία. Όντως οι Κούρδοι, με παρέμβαση των ΗΠΑ απομακρύνθηκαν ολοκληρωτικά από τα Συριακά εδάφη που κατοικούσαν χωρίς να "πέσει" ντουφεκια και μεταφέρθηκαν ανατολικά του Ευφράτη και φυσικά οι S-400 δεν εγκαταστάθηκαν πουθενά, "καπου" βρίσκονται, ενώ η Τουρκία αντιπαρατίθεται αυτή την χρονική περίοδο με την Ρωσία, στον Λυβικό εμφύλιο πόλεμο.  

Και εδώ αρχίζει το Ελληνικό πρόβλημα. 

Στην Λιβύη υπάρχουν δύο (2) κυβερνήσεις. Η "Κυβέρνηση της Τρίπολης" υπό τον Φαγιέζ Αλ-Φάρατζ, η οποία υποστηρίζεται από τον ΟΗΕ, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ την Τουρκια και το Κατάρ και η "Κυβέρνηση του Τομπρούκ" η οποία αναγνωρίζεται από το κοινοβούλιο που εκλέχθηκε στις εκλογές του 2014 και τον ισχυρό άντρα του καθεστώτος, τον στρατηγό Χαλίφα Χαφτάρ ενώ απολαμβάνει την διεθνή υποστήριξη της Ρωσίας, της Αιγύπτου και των ΗΑΕ. Ο στρατός του Χαφτάρ είναι ο ισχυρότερος στην Λιβύη και ελεγχει για λογαριασμό της κυβέρνησης του Τομπρούκ το μεγαλύτερο τμήμα του εδάφους της καθώς και τις περισσότερες πετρελαιοπηγές. Η πιο αποτελεσματική και αξιόμαχη μονάδα του Χαφτάρ είναι οι Ρώσοι μισθοφόροι της ομάδας wagner η οποία προωθήθηκε στο Λιβυκό μέτωπο από το Κρεμλίνο, για να ενισχύσει την Ρωσική επιρροή στην χώρα. 

Η κυβέρνηση της Τρίπολης χωρίς αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις περιορίζεται στον έλεγχο παραθαλάσσιων περιοχών γύρω από την Τρίπολη και την πόλη Μισράτα (η πόλη της Σύρτης που επίσης ελέγχονταν από την κυβέρνηση της Τρίπολης, καταλήφθηκε απο δυνάμεις του στρατηγού Χ.Χαφτάρ τον Ιανουάριο 2020). 

Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ δεν υποστηρίζουν με στρατιωτικές δυνάμεις στο πεδίο της μάχης την κυβέρνηση της Τρίπολης, ενώ τηρούν και το εμπάργκο όπλων που έχει επιβάλει ο ΟΗΕ. 

Όλα τα προηγούμενα χρόνια η Τουρκία, με την οικονομική ενίσχυση του Κατάρ, εκπαίδευε και εξόπλιζε ομάδες της ισλαμικής οργάνωσης "Αδελφοί Μουσουλμάνοι" που πολεμούσαν στο πλευρό της κυβέρνησης της Τρίπολης. 

Όμως αυτή η ενίσχυση δεν ήταν καθοριστική για την εξέλιξη του εμφυλίου πολέμου, απλά νομιμοποιούσε την παρα-στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας στην χώρα. 

Και αυτή την φορά (όπως και στην περίπτωση της Συρίας) την "βρώμικη" δουλειά για λογαριασμό της Δύσης, πρσφέρθηκε να κάνει ο T. Erdogan. Όταν οι δυνάμεις του στρατηγού Χαφτάρ νίκησαν κατά κράτος τις δυνάμεις της κυβέρνησης της  Τρίπολης και έφθασαν στα προάστια της Τρίπολης, ο  Erdogan άδραξε την ευκαιρία και ενίσχυσε την ετοιμόροπη κυβέρνηση της Τρίπολης με άφθονο και συγχρονο πολεμικό υλικό, με "εθελοντές" από το Συριακό μέτωπο και στρατιωτικούς συμβούλους. 

Ποιός μπορεί να κατηγορήσει την Τουρκία για αυτήν την επιλογή; Ο T. Erdogan στηρίζει εμπράκτως την λύση που προωθεί το ΝΑΤΟ και η ΕΕ στην Λιβύη. Όπως δε απέδειξαν τα πρόσφατα γεγονότα, η Τουρκική στρατιωτική ανάμειξη αποδείχθηκε αποτελεσματικότατη αφού οι δυνάμεις του στρατηγού Χαφτάρ ηττήθηκαν την ύστατη ώρα στην τελευταία και πιο κρίσιμη μάχη που έδιναν για την κατάληψη της Τρίπολης. 

Επί της ουσίας και για να μην βαυκαλιζόμαστε, αφού η Τρίπολη δεν καταλήφθηκε απο τον Χαφτάρ και η κυβέρνηση Φαγιέζ Αλ-Φάρατζ συνεχίζει να υπάρχει, οι τούρκοι “εθελοντές” από το Συριακό μέτωπο νίκησαν στο πεδίο της μάχης τους Ρώσους μισθοφόρους. 

Βέβαια αυτή την υποστήριξη ο Erdogan την πληρώθηκε προκαταβολικά και πλουσιοπάροχα με μία Τουρκό-Λιβυκή συμφωνία, που προβλεπει μεταξύ άλλων και πετρελαϊκές έρευνες στα Λιβυκά χωρικά ύδατά (νότια της Κρήτης) αλλά και στην ενιαία (αφού σύμφωνα με την Τουρκική νομική ερμηνεία τα Ελληνικά νησιά, όπως η Κρήτη δεν έχουν ΑΟΖ) Τουρκο-Λιβυκή ΑΟΖ. 

Προβλημα, το οποίο η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προσπαθεί να αντιμετωπίσει σε συνεργασία με τον στρατηγό Χ. Χαφτάρ, δηλαδή εφαρμόζοντας την λύση "ο εχθρός του εχθρού μου, είναι φίλος μου". Όμως πρόκεται γία μία περίεργη και ετερόκλητη συμμαχία. Μία κυβέρνηση ευρωπαϊκού κράτους κατά γενική ομολογία πιστό μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ενθερμός οπαδός της διεθνούς νομιμότητας, εξαναγκάζεται εκ των πραγμάτων να συνεργασθεί με ένα σύμμαχο που βρίσκεται εκτός του διεθνούς αποδεκτού πλαισίου και ηγείται Ρώσων παρακρατικών μισθοφόρων. 

Εκεί καταντήσαμε. Ο Erdogan τα προηγούμενα χρόνια, με περίσσευμα υπομονής, έθετε τις βάσεις ώστε την κατάλληλη χρονική στιγμή να πετύχει τον τακτικό του στόχο πού ήταν η χειραγώγηση της διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης της Τρίπολης. Στρατηγικός στόχος, να αποκτήσει η Τουρκία δικαιώματα σε όλη την θαλάσσια περιοχή που ανήκει στην Λιβύη και βρίσκεται νότια της Κρήτης. 

Τα όσα γράφονται και αναφέρονται για την ενιαία Τουρκο-Λιβυκή ΑΟΖ είναι αστειότητες, κανένας από αυτούς που ασχολούνται επαγγελματικά με αυτήν την υπόθεση, δεν είναι νομικά αδαής και αστοιχείωτος ώστε να πιστέψει ότι τα νησιά δεν έχουν ΑΟΖ. Όλη η ιστορία έγινε για να εγκατασταθεί με νόμιμο τρόπο η Τουρκία νότια της Κρήτης και αυτό τον στρατηγικό στόχο ο Erdogan τον έχει ήδη πετύχει με την σύμφωνη γνώμη του νόμιμου δικαιούχου της περιοχής, δηλαδή της διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνηση της Λιβύης. 

Στην πορεία του χρόνου και στην εξέλιξη των γεγονότων, η Τουρκία θα παζαρέψει σκληρά και από θεση ισχύος, αφου ηδη έχει εγκατασταθεί νότια της Κρήτης και την υπόθεση της ΑΟΖ και ό,τι καλυτερο πετύχει. 

Συνεπώς, όποιος φοβάται ότι θα προκύψει Ελληνο-Τουρκική κρίση με απρόβλεπτες συνέπειες γι' αυτό τον λόγο, μάλλον φοβάται άδικα, η υπόθεση έχει λήξει, γιατί η Τουρκία σε αυτό το μέτωπο έχει ήδη πετύχει τον στρατηγικό της στόχο. 

Σε απλά Ελληνικά, χάσαμε το παιχνίδι μόλις σφύριξε την έναρξη ο διαιτητής αφού φάγαμε γκολ απο τα αποδυτήρια. 

Και εδώ τίθεται το ιστορικό πλέον ερώτημα. Τι  μπορούσε να κανει η Ελλάδα; Δυστυχώς το ερώτημα έχει απλή και μονοδιάστατη απάντηση. Να σπεύσει να στηρίξει de jure και de facto την κυβέρνηση της Τρίπολης όταν αυτή αναγνωρίστηκε απο την ΕΕ (Μάρτιος 2016). 

Να παράσχει δηλαδή κάθε είδους τεχνική και οικονομική βοήθεια, για να αποκτήσει δεσπόζουσα θέση στην νέα λυβική πραγματικότητα ώστε να είναι σε θέση να ανακόψει την διείσδυση και να ανασχέσει την επιρροή της Τουρκίας. 

Αυτή ήταν η εθνικά ωφέλιμη και πατριωτική πολιτική που έπρεπε να ασκήσουν οι τότε Ελληνικές κυβερνήσεις. 

Όμως τότε (Μάρτιος 2016) στην Ελλάδα Υπουργός Εξωτερικών ήταν ο Νίκος Κότζιας, ένα στέλεχος του μεταδικτατορικού Κ.Κ.Ε  που στην συνέχεια πήρε μεταγραφή στο  περιβάλλον του τότε Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου και στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ένα απο τα "ορφανά" του Γιώργου Παπανδρέου, που στο κραταιό ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν είχε εκλεγεί ούτε καν μέλος Συντονιστικής Επιτροπής σε πρωτοβάθμια Τοπική Οργάνωση, αλλά τοποθετήθηκε απο τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α επικεφαλής της Ελληνικής διπλωματίας. 

Τι περιμένατε να κερδίσει η Ελλάδα από την Λυβική κρίση, όταν στην θέση των βασικών αγωνίζονται οι τρίτο-τέταρτες αλλαγές, εκτός από το να επιβεβαιωθεί το κλασικό ποδοσφαιρικό σύνθημα που διακωμωδεί την συντριπτική ήττα: "Γκολ αυτοί, σέντρα εμείς".