1. Ο προϋπολογισμός της ΕΕ είναι 170 δισ. ετησίως. Τα έσοδα προκύπτουν από εισφορές σε επίπεδο ΑΕΠ (1%) από εισαγωγικά τέλη και δασμούς και από το ΦΠΑ. Βασική δέσμευση είναι να είναι ισοσκελισμένος.

Ένα πρόγραμμα λοιπόν ύψους 500 δισ. με ή χωρίς μόχλευση είναι κατ αρχή ελλειμματικό. Και τώρα αρχίζουν τα ωραία. Μπορούμε να έχουμε ελλείμματα σε κοινοτικό επίπεδο ; Ρωτήστε τα συνταγματικά δικαστήρια των μελών.

Όπως εξηγούσε από το 1787 ο Hamilton στα federalist papers "funding did not mean paying the debts immediately" ή διαφορετικά "the debt is the price of liberty" ( see: report relative to a provision for the support of public credit). Τα έσοδα τότε (ΗΠΑ) προήλθαν από δασμούς. Αν θέλουμε να αποπληρώσουμε το χρέος των 500 δισ. λοιπόν, και με αφορμή την αποχώρηση του Η.Β., ας ανασκευάσουμε την τελωνειακή μας πολιτική.

2. Μία μεγάλη αντιπαλότητα την εποχή του Hamiltion ήταν η συζήτηση μεταξύ Βορρά και Νότου. Ιδιαίτερα όταν πανίσχυροι πολιτικοί (Madison) ζούσαν από τα κέρδη των γαιοκτημόνων της Βιργινίας.... (βλέπε αντίστοιχα σήμερα απειλή του Βορρά από τον ανταγωνισμό της Κίνας). Σήμερα η αλλαγή στην πορεία της ΕΕ ακολουθεί την λογική του Descartes "a men is incapable of comprehending any argument that interferes with his own revenues" δηλ. Απαιτείται ιστορικός συμβιβασμός.

3. Η συγκεκριμένη επιλογή της ομογενοποίησης του χρέος οδήγησε την Αμερική στην μεταφορά του κέντρου των αποφάσεων από την Ν. Υόρκη στην Φιλαδέλφεια μέχρι να πάει σε μία νέα πολιτεία μεταξύ της Βιργινίας και του Μέριλαντ. Μήπως και στην ΕΕ το πρόβλημα θα λυθεί με την γεωγραφική κατανομή των θέσεων των βασικών θεσμικών οργάνων της μετά την έξοδο του Η.Β ; .