Ένα συναισθηματικό μίνι-ντοκιμαντέρ 4 λεπτών ετοίμασε το Ευρωκοινοβούλιο για να πείσει τους Ευρωπαίους πολίτες και κυρίως τους νέους, ώστε να πάνε και να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές.

Η πρώτη μεγάλη δημοσκόπηση μετά την ανακοίνωση των ψηφοδελτίων των κομμάτων για τις ευρωεκλογές έδειξε αυτό που φοβόμασταν. Ότι «σαρώνουν» οι διάσημοι υποψήφιοι και η... αστρόσκονή τους σκεπάζει κάθε ικανό υποψήφιο.

Φταίει άραγε η παράδοση που θέλει τις ελληνικές κυβερνήσεις κουρασμένες και έντονα φθαρμένες  στις δεύτερες θητείες τους , ή οι πρωθυπουργοί  και το πολιτικό προσωπικό στη δεύτερη τετραετία τους  αντιλαμβάνονται πλήρως ότι η Ελλάδα είναι «μη κυβερνήσιμη χώρα», παρατούν κάθε προσπάθεια βελτίωσης και νοιάζονται μόνο να παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία με κάθε τρόπο; Η δική μου άποψη πάντως εδώ και πολλές δεκαετίες είναι ότι η  μεν χώρα είναι «μη κυβερνήσιμη» από τη σύστασή της πριν 200  χρόνια σχεδόν, η δε πολιτική τάξη  - με ελάχιστες εξαιρέσεις – όχι μόνον είναι προϊόν αυτής  της κουλτούρας, αλλά  και την αναπαράγει με αποφάσεις, συμπεριφορές  και τη βοήθεια των μήντια, ανεβάζοντάς την μάλιστα  σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα «μη κυβερνησιμότητας». Πρόκειται για αέναη εξέλιξη προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση…

Λέμε για την Ελλάδα, αλλά ενώ εδώ οι πολιτικές εξελίξεις είναι σε μεγάλο βαθμό ορατές βραχυπρόθεσμα έως και μεσοπρόθεσμα, στη διεθνή σκηνή γίνεται ο κακός χαμός και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σχετική σιγουριά που θα κάτσει η μπίλια. Ακόμη περισσότερο, ούτε κανείς μπορεί να δει καθαρά τις συνέπειες, αν η μπίλια κάτσει εδώ ή εκεί, έτσι ή αλλιώς.

Μία από τις εκδοχές που κυκλοφορούσαν για να εξηγήσουν γιατί ο Μητσοτάκης αποφάσισε στα καλά καθούμενα να δώσει προτεραιότητα στα νομοσχέδια για το γάμο των ομοφύλων και την ίδρυση «μη κερδοσκοπικών» (ό,τι και να σημαίνει αυτό) παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων στα μέρη μας, ήταν ότι το έκανε για λόγους αντιπερισπασμού. Για αποσπάσει δηλαδή την προσοχή της κοινωνίας και των μήντια από το μέτωπο της αχαλίνωτης ακρίβειας στα τρόφιμα και στη συνέχεια από την «εξέγερση» των αγροτών.

Πρέπει να ομολογήσω ότι αισθάνομαι πολύ άσχημα που τα κείμενά μου αποπνέουν σχεδόν μόνιμα μία αίσθηση απαισιοδοξίας. Νοιώθω και ταυτόχρονα φοβάμαι ότι οι παρατηρήσεις / αναλύσεις κουράζουν και αποδιώχνουν τους όποιους αναγνώστες μου, κάτι που φυσικά δεν επιθυμώ. Από την άλλη πλευρά όμως η πραγματικότητα αυτής της χώρας δεν σ’ αφήνει ν’ αγιάσεις, αν θέλεις να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και να μην εθελοτυφλείς. Ακόμη περισσότερο, αν δεν θέλεις να ρίχνεις νερό στο μύλο των μύθων με τους οποίους έχουν μάθει να ζουν πολιτική τάξη – κοινωνία – μήντια / δημοσιογράφοι.

Μέσα στον ορυμαγδό των δηλώσεων και των συμπεριφορών – γελοίων στη συντριπτική πλειοψηφία τους -  που αφορούν τον γάμο και το δικαίωμα υιοθεσίας / τεκνοθεσίας ομόφυλων ζευγαριών πέρασε για μέρες απαρατήρητη η ιστορία όσων εξοργιστικών  και εξόχως ανησυχητικών φαίνεται ότι συμβαίνουν στις τάξεις του πολεμικού ναυτικού. Γιατί αν όντως συμβαίνουν σημαίνει ότι η ασυδοσία έχει προχωρήσει παντού, ότι τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο, ότι η σαπίλα είναι αγιάτρευτη, όπως επανειλημμένα έχω εκφράσει τους φόβους μου και για το στράτευμα.