Θυμάμαι, στα τέλη τις δεκαετίας του ´80, όταν εργαζόμουν ως διευθυντής πωλήσεων στη νεοσύστατη τότε εταιρία στην αγορά της Ελλάδας, Silk - Cut Hellas Ltd, στο τέλος της παρουσίασης του εταιρικού πλάνου για το οικονομικό έτος ´88-´89, τον Άγγλο πρόεδρο της μητρικής εταιρίας Gallaher Int. Σε ερώτηση μου για την άποψή του σχετικά με το πλάνο, απάντησε «even the worst plan, is better than no plan». Σε όλη μου τη μετέπειτα επαγγελματική ζωή δεν ξέχασα αυτή την πολύ σωστή -και πάντα αποδεδειγμένη εκ των πραγμάτων μέχρι σήμερα – φράση.

Αυτό το σενάριο ανάγεται στην ιδανική περίπτωση ενός ιδανικού ατόμου, γιατί διαφορετικά, ένα συνηθισμένο άτομο μπορεί να επιλέξει να πάει «with the flow». Και οι δύο περιπτώσεις είναι κατανοητές και αποδεκτές, γιατί στο τέλος της ημέρας, οι επιπτώσεις θα έχουν αντίκτυπο στον ίδιο και στο άμεσο περιβάλλον του.

Όταν όμως αυτή η εξίσωση ξεφεύγει από το ατομικό «μέλλει γενέσθαι», τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και οι επιπτώσεις, είτε πρόκειται για μια επιχείρηση είτε για μια κυβέρνηση, καθώς και ο αντίκτυπος των συνεπειών, είναι πολύ μεγαλύτερες και αφορούν, στη μεν περίπτωση της επιχείρησης μια ομάδα ανθρώπων που ενδεχομένως να βρεθούν στο δρόμο, στη δε της διακυβέρνησης μιας χώρας τους πολίτες. Και αυτό δεν είναι απλώς οι συνέπειες της έλλειψης σχεδίου, είναι εφιάλτης!

Και αυτό τον εφιάλτη προσωπικά τον βλέπω στην απαράδεκτα υψηλή φορολόγηση, στο επίσης απαράδεκτα υψηλό κόστος ενέργειας και μεταφοράς εμπορευμάτων των επιχειρήσεων, καθώς και στην έλλειψη στοιχειώδους ρευστότητας. Με αποτέλεσμα, επιχειρήσεις του βεληνεκούς της ΒΙΟΧΑΛΚΟ, της ΦΑΓΕ και της Coca– Cola 3Ε, να εγκαταλείπουν τη χώρα, μεταφέροντας τις έδρες τους (τουλάχιστον προς το παρόν), σε άλλες πιο σταθερές φορολογικά ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Η κυβέρνηση αδυνατεί να εφαρμόσει τα αυτονόητα, για τα οποία έχει δεσμευτεί – και που αναφέρονται στην άρση των περιορισμών της αγοράς – έτσι ώστε η αγορά να λειτουργήσει πραγματικά ελεύθερα και όχι εικονικά. Και, για να συμβεί αυτό πρέπει να έχει σχέδιο – το οποίο υπάρχει και συμπεριλαμβάνεται στο μνημόνιο ένα και δύο. Ας το βάλει σε εφαρμογή σύντομα, πριν στη χώρα απομείνουν αντί για επιχειρήσεις, οι αναμνήσεις των εργαζομένων σε αυτές