Ένας από αυτούς τους συγγραφείς, ο Malcolm Gladwell, στο bestseller βιβλίο του ''The Stars of Outliers'' γράφει ότι η παραπάνω έρευνα, που έγινε από τον ψυχολόγο και αρθρογράφο του περιοδικού “The New Yorker” Anders Ericson, σε τρεις κατηγορίες μαθητών βιολιού: Η πρώτη, αφορούσε τους αναμφίβολους σταρ, η δεύτερη αυτούς οι οποίοι ήταν πολύ καλοί αλλά όχι τόσο σπουδαίοι και η τρίτη αυτούς που ήταν καλοί αλλά δεν είχαν καμία ελπίδα να γίνουν επαγγελματίες. Όπως πρόκυψε από την έρευνα, όλες οι κατηγορίες μαθητών διέθεταν ταλέντο, αλλά η κατηγορία των αναμφίβολων σταρ ξεχώριζε όχι μόνο για το ταλέντο τους, αλλά και από την ακατάπαυστη επίμονη τους να εξασκούνται περισσότερες ώρες από τους άλλους, με αποτέλεσμα να είναι οι πιο επιτυχημένοι.
Ο Malcolm Gladwell, υποστηρίζει ότι για να γίνει κάποιος σπουδαίος σε οτιδήποτε, απαιτείται να εξασκείται για 10 χρόνια 1.000 ώρες το χρόνο, προκειμένου να φτάσει να γνωρίσει το ''μεγαλείο της επιτυχίας''.
Ωστόσο, ο Geoffrey Colvin, ένας από τους πιο αναγνωρισμένους συντάκτες του περιοδικού Fortune, στο νέο βιβλίο του ''Talent is Overrated'' δεν συμφωνεί με την άποψη αυτή για των δέκα χρόνια εξάσκησης και υποστηρίζει την τακτική των ''elements of deliberate practice'' (στοιχεία σκόπιμης πρακτικής). Τα στοιχεία, όπως αναφέρει στο βιβλίο του, είναι σχεδιασμένα αποκλειστικά για να βελτιώνουν την απόδοση κάποιου στελέχους η ατόμου, με λίγες επεμβάσεις οι οποίες κάνουν τη μεγάλη διαφορά, αρκεί να επαναλαμβάνονται στο διηνεκές της καριέρας του. Αναφέρονται, στη συνεχή ενημέρωση και επιμόρφωση, στην αξιοποίηση του χαμένου χρόνου προς δικός του όφελος, και τέλος, στην αναζήτηση τρόπων βελτίωσης των τεχνικών εφαρμογών της επαγγελματικής του εξειδίκευσης. Η επίτευξη όλων αυτών τελικά, οδηγεί στην επαγγελματική επιτυχία. Όλα αυτά βέβαια ακούγονται λίγο -πολύ θεωρητικά και μακροπρόθεσμα.
Και για του δυο τρόπους που οδηγούν στην επιτυχία και προτείνουν οι παραπάνω συγγραφείς, είμαι βέβαιος, ότι υπάρχουν πολλά παραδείγματα στελεχών που μπορούν να τα τεκμηριώσουν. Το ερώτημα είναι πως και αν αξιοποιούνται αυτά τα στελέχη από τις επιχειρήσεις σήμερα; και πως δικαιολογείται το γεγονός ότι πολλές εταιρίες καταφεύγουν στη μείωση του προσωπικού τους, σε μια βιαστική κίνηση περικοπής των εξόδων τους, πολλές φορές, απολύοντας τα έμπειρα πρώτης γραμμής στελέχη, και αντικαθιστώντας τα με νέα και άπειρα;
Η πρακτική αυτή, όπως επισημαίνει στο ίδιο άρθρο ο συντάκτης των New York Times, David Carr, δεν είναι δυνατόν να αποτελεί ''μυστικό επιτυχίας''. Την χαρακτηρίζει απαράδεκτη για όλους τους χώρους και τομείς της οικονομίας και ιδιαίτερα για το χώρο των media, όπου καταξιωμένοι και αναγνωρισμένοι τηλεπαρουσιαστές, έγκυροι και διεθνώς αναγνωρισμένοι αρθρογράφοι και δημοσιογράφοι μεγάλων εφημερίδων και εντύπων, απολύονται και αντικαθίστανται από μη έμπειρους νέους συναδέλφους τους (προφανώς φθηνότερους σε κόστος;), και αναρωτιέται, πως είναι δυνατόν να επιβιώσουν οι εταιρίες που ακολουθούν αυτή την τακτική, με ποια στελέχη θα ανταπεξέλθουν στην κρίση;
Καταλήγει, συνιστώντας στους business leaders, όσο δύσκολο και αν είναι, να κρατούν τα καταξιωμένα και έμπειρα στελέχη τους τα οποία έχουν εξασκηθεί περισσότερο στο αντικείμενο τους κατά τη διάρκεια της καριέρας τους.
Δεν θα διαφωνήσω μαζί του, απλώς θα προσθέσω ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, δεδομένου ότι η επιτυχία των οργανισμών, κατά την άποψή μου, οφείλεται και στη δυνατότητά τους να χρησιμοποιούν εξίσου τόσο τα έμπειρα στελέχη όσο και τα νεότερα που φέρνουν μαζί τους φρέσκιες ιδέες. Όσον αφορά την κατάκτηση της επιτυχίας για τα ίδια τα στελέχη, προφανώς δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές, αλλά σίγουρα η εξάσκηση, η αναγνώριση των λαθών και τα διδάγματα που προκύπτουν από αυτά, η συνεχής ενημέρωση και επιμόρφωση για τις εξελίξεις του τομέα τους και όχι μόνο και η δυνατότητα προσαρμογής στις νέες συνθήκες αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις.