Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ζώνη του ευρώ είναι τεράστιες και σύντομα πλησιάζει το τέλος του «παιχνιδιού» (το endgame, όπως ονομάζεται στο σκάκι), σύμφωνα με τον επικεφαλής αναλύσεων του τραπεζικού κλάδου της Mirae Asset Μanagement, John Wadle. To «τέλος» αυτό έχει σοβαρές πιθανότητες να ισούται με το default της Ελλάδας στα τέλη του έτους, όπως σημειώνει, ενώ δίνει 50% πιθανότητα για ένα ευτυχές τέλος για την Ευρώπη.

Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι η εξής: Εχει η Ευρώπη έχει την «πολιτική βούληση» να καταλήξει σε μια συνολική λύση; Το σίγουρο πάντως είναι ότι έχει την οικονομική ικανότητα και τα κατάλληλα όπλα να το κάνει, όπως τονίζει ο Wadle. Με τον Tim Geithner, τον υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ, να καλεί την Ευρώπη να διευρύνει το μέγεθος του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), ο αναλυτής πιστεύει ότι οι τράπεζες της Ευρώπης πρέπει να ξεκαθαρίσουν μία και καλή το θέμα «ζημιές από τα ελληνικά κρατικά ομόλογα».

Το τρέχον bond swap της Ελλάδας δεν είναι καθόλου επιθετικό, αφού το κούρεμα είναι μόνο 20%, την στιγμή που οι αγορές ομολόγων έχουν ήδη αποτιμήσει 50% haircut, σύμφωνα με τον Wadle, και αυτό είναι κεντρικής σημασίας για την έλλειψη εμπιστοσύνης που υπάρχει στις τράπεζες της Ευρώπης. «Το θέμα είναι ότι όλες οι τράπεζες πρέπει να αναγκαστούν να αποτιμήσουν με mark-to-market αυτό το χρέος στα 50 σεντς του ευρώ, και να μην προσποιούνται ότι αξίζει περισσότερο» σημειώνει χαρακτηριστικά, ενώ υπογραμμίζει ότι εάν οι ευρωπαϊκές τράπεζες δεν μπορούν να είναι διαφανείς για τον ελληνικό χρέος, πώς να τις εμπιστευτεί κανείς.

Με τον κόσμο να ανησυχεί για το πώς τελικά θα εξελιχθεί η κρίση χρέους, ο Wadle δίνει τις πιθανότητες για τρία σενάρια ενώ δίνει μια πιθανότητα 50% να υπάρχει ένα happy ending.

Σενάριο 1: O αναλυτής δίνει στην Ελλάδα 20% πιθανότητες για default, υποχρεώνοντας έτσι τις τράπεζες σε όλη την Ευρώπη να υποστούν 50-60% haircut στα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στη συνέχεια θα αναγκαστεί να δράσει ως «έσχατο καταφύγιο δανεισμού» (lender of last resort) για την Ιταλία και την Ισπανία, καθώς οι κυβερνήσεις εγγυώνται τις καταθέσεις και το χρέος των μεγάλων εθνικών τραπεζών τους. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες θα υποφέρουν από dilution της κερδοφορίας τους και ζημιές από τα κρατικά ομόλογα που κατέχουν, αλλά δεν θα υπάρξει ένα γεγονός τύπου Lehman καμία ευρωπαϊκή τράπεζα

Σενάριο 2: Ο Wadle δίνει 30% πιθανότητες μίας τεράστιας σύγχυσης στην ΕΕ η οποία θα προκαλέσει χάος για τις τράπεζες της Ευρώπης. Το EFSF δεν θα έχει σαφή γραμμή για να στηρίξει τα ιταλικά και τα ισπανικά ομόλογα, επιτρέποντας έτσι στα προβλήματα χρηματοδότησης των τραπεζών της Ευρώπης να επιδεινωθούν σημαντικά στους επόμενους 3-4 μήνες. Θα υπάρξουν μαζικές απεργίες των εργαζομένων και η πολιτική ένταση στην Ευρώπη θα φτάσει στα άκρα, με το ευρώ θα πέφτει κάτω από το 1,20 έναντι του δολαρίου. Αυτό θα είναι καταστροφικό για την παγκόσμια οικονομία και σίγουρα και για τις αγορές του ιταλικού και του ισπανικού χρέους, όπου θα υπάρξουν έντονα ζιγκ-ζαγκ, προκαλώντας έτσι την εξαφάνιση της χρηματοδότησης σε δολάρια για τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Οι μετοχές θα βουτήξουν 20% και η Ελλάδα θα κηρύξει default τον Δεκέμβριο με αποτέλεσμα την κατάρρευση της ισπανικής και της ιταλικής αγοράς χρέους. Έτσι, η Ελλάδα αφήνει το ευρώ ακολουθούμενη από την Πορτογαλία και την Ισπανία και την Ιταλία. Η μετατροπή του δημόσιου χρέους σε τοπικό νόμισμα συνεπάγεται μεγάλα haircuts της τάξης του 30-50% και αυτό θα προκαλέσει χάος στις ευρωπαϊκές τράπεζες.

Σενάριο 3 (με πιθανότητα 50%): Η ΕΕ τα βγάζει πέρα καλώς με την κρίση. Αυτό περιλαμβάνει το ότι η Ελλάδα θα πάρει άλλη μία δόση της βοήθειας από το ΔΝΤ/ ΕΕ, αγοράζοντας λίγο χρόνο πριν κηρύξει default τον Δεκέμβριο. Το EFSF επεκτείνεται στο διπλάσιο, με το ΔΝΤ να καλύπτει το ένα τρίτο των κεφαλαίων. Η ΕΚΤ αγοράζει 1 με 1,5 τρις ευρώ ιταλικών και ισπανικών ομολόγων το 2012. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες αναγκάζονται να διαγράψουν τα ελληνικά και πορτογαλικά ομόλογα που έχουν, σύμφωνα με τις τιμές της αγοράς, και αναγκάζονται να αντλήσουν κεφάλαια, με το EFSF να παρέχει στήριξη σε οποιαδήποτε τράπεζα δεν μπορεί να αντλήσει κεφάλαια. Τα ιταλικά και τα ισπανικά ομόλογα μετατρέπονται σε νέα ομόλογα με εξασφαλίσεις / εγγυήσεις από την ΕΕ και το ΔΝΤ, αλλά μέρος του ΦΠΑ που εισπράττεται από την Ιταλία και την Ισπανία μεταφέρεται άμεσα στην ΕΕ για την εξυπηρέτηση αυτού του χρέους. Με την Ευρώπη εμφανώς διαιρεμένη, υπάρχουν σοβαροί κίνδυνοι διάλυσης.

Κ.Ε.